Δεν ξέρω πια τη νύχτα
Δεν ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου,
στον μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων.
Έσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι, στο ουρανί
αεράκι ενός νησιού που με ονειρεύεται
ν' αναγγέλλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια
τα δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με το άστρο
της σωστής μου καρδιάς: Δεν ξέρω πια τη νύχτα.
Δεν ξέρω πια τα ονόματα ενός κόσμου που μ' αρνιέται.
Καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ' άστρα.
Η έχτρα μου είναι περιττή στους δρόμους τ' ουρανού
εξόν κι αν είναι τ' όνειρο που με ξανακοιτάζει
με δάκρυα να διαβαίνω της αθανασίας τη θάλασσα
Έσπερε κάτω απ' την καμπύλη της χρυσής φωτιάς σου,
τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια.
Je ne connais plus la nuit
Je ne connais plus la nuit, redoutable anonymat de la mort,
Dans les fonds de mon âme une escadre d'étoiles jette l'ancre.
Soir, gardien qui doit briller près, qu'au céleste
Souffle d'une île, qui rêve de moi,
J'annonce l'aube sur ses hauts rochers,
Mes deux yeux, dans leur accolade, te font naviguer avec l'astre
De mon cœur juste : Je ne connais plus la nuit.
Je ne connais plus les appellations d'un monde qui me renie.
Je lis distinctement les coquilles, les feuilles, les étoiles.
Ma haine est inutile aux routes du ciel,
A moins que ce soit mon rêve, qui me regarde à nouveau
Parcourir, en larmes, la mer de l'immortalité,
Soir, sous l'orbe de ton feu d'or,
La nuit, qui n'est que nuit, je ne la connais plus.
