Κλίμα της απουσίας
Ι
Ὅλα τὰ σύννεφα στὴ γῆ ἐξομολογήθηκαν
Τὴ θέση τους ἕνας καημός δικός μου ἐπήρε
Κι ὅταν μὲς στά μαλλιὰ μου μελαγχόλησε
Τὸ ἀμετανόητο χέρι
Δέθηκα σ' ἕναν κόμπο λύπης.
II
Ἡ ὥρα ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως θύμηση
Μὲ τὸ δέντρο της ἀμίλητο
Πρὸς τὴ θάλασσα
Ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως φτερούγισμα
Μὲ τὴν ὄψη της ἀκίνητη
Πρὀς τή θάλασσα
Βραδιάζοντας
Δίχως έρωτα
Μὲ τὸ στόμα της ἀνένδοτο
Πρὸς τὴ θάλασσα
Κι ἐγώ — μὲς στὴ Γαλήνη πού σαγήνεψα.
III
Ἀπόγευμα
Κι ἡ αυτοκρατορική του άπομόνωση
Κι ἡ στοργή τῶν ἀνέμων του
Κι ἡ ριψοκίνδυνη αἴγλη του
Τίποτε νὰ μὴν ἔρχεται Τίποτε
Νὰ μὴ φεύγει
Ὅλα τὰ μέτωπα γυμνά
Καὶ γιὰ συναίσθημα ἕνα κρύσταλλο.
Climat de l'absence
I
Tous les nuages se sont confessés à la terre
Leur place prise par mon tourment
Et quand dans ma chevelure s'est prise de mélancolie
L'impénitente main
Je me suis amarré sur un nœud de tristesse.
II
L'heure s'est oubliée à la tombée de la nuit
Sans souvenance
Avec son arbre silencieux
Vers la mer
Elle s'est oubliée à la tombée de la nuit
Sans battement d'aile
Avec son regard à l'arrêt
Vers la mer
À la tombée de la nuit
Sans amour
Avec sa bouche obstinée
Vers la mer
Et moi - pris au filet de la Sérénité.
III
Après-midi
Et son impérial esseulement
Et l'affection de ses vents
Et sa splendeur hasardeuse
Que rien ne vienne Que rien
Ne parte
Tous les fronts dénudés
Et pour sensation un cristal.