Κλίμα της απουσίας, Ελύτη ποίημα.

Ι

Ὅλα τὰ σύννεφα στὴ γῆ ἐξομολογήθηκαν
Τὴ θέση τους ἕνας καημός δικός μου ἐπήρε

Κι ὅταν μὲς στά μαλλιὰ μου μελαγχόλησε
Τὸ ἀμετανόητο χέρι

Δέθηκα σ' ἕναν κόμπο λύπης.

II

Ἡ ὥρα ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως θύμηση
Μὲ τὸ δέντρο της ἀμίλητο
Πρὸς τὴ θάλασσα
Ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως φτερούγισμα
Μὲ τὴν ὄψη της ἀκίνητη
Πρὀς τή θάλασσα
Βραδιάζοντας
Δίχως έρωτα
Μὲ τὸ στόμα της ἀνένδοτο
Πρὸς τὴ θάλασσα

Κι ἐγώ — μὲς στὴ Γαλήνη πού σαγήνεψα.

III

Ἀπόγευμα
Κι ἡ αυτοκρατορική του άπομόνωση
Κι ἡ στοργή τῶν ἀνέμων του
Κι ἡ ριψοκίνδυνη αἴγλη του
Τίποτε νὰ μὴν ἔρχεται Τίποτε
Νὰ μὴ φεύγει

Ὅλα τὰ μέτωπα γυμνά

Καὶ γιὰ συναίσθημα ἕνα κρύσταλλο.