Λέει, λέει, λέει
Λέει, λέει, λέει,
λέει και καταρρέει
κι ύστερα για τίποτα δε φταίει
στου γκρεμού την άκρη παραπαίει.
Λέει, λέει, λέει,
κάθεται στο σπίτι της και κλαίει
τα παραμυθάκια της διαρρέει
όμως η αλήθεια της την καίει
πώς λοιπόν να μην την αγαπώ;
Λέει, λέει, λέει,
όλα τα μετράει
στα ψηλά μπαλκόνια τραγουδάει
πέφτει χαμηλά παραπατάει
λέει, λέει, λέει,
Μα όταν σταματήσουν τα ρολόγια
όλ’ αυτά θα μείνουνε στα λόγια
βγες λοιπόν, ψυχή μου, απ’ τα υπόγεια
μπας και δεις το φως τ’ αληθινό.
Οργιάζει η αγάπη.
του αγγέλου το φτερό,
τ’ αστραφτερό, το φορώ
για να 'ρθω ν’ αναστηθώ.
Λέει, λέει, λέει,
πίνει και μεθάει
τα μαργαριτάρια της σκορπάει
τίποτα για μένα δεν κρατάει.
Λέει, λέει, λέει,
μα όταν σταματήσουν τα ρολόγια
όλ’ αυτά θα μείνουνε στα λόγια
βγες λοιπόν ψυχή μου απ’ τα υπόγεια
μπας και δεις το φως τ’ αληθινό.
Elle dit, elle dit, elle dit
Elle dit, elle dit, elle dit,
Elle dit et elle s’effondre
et à la fin elle n’est fautive de rien
au bord de la falaise elle trébuche.
Elle dit, elle dit, elle dit,
elle reste chez elle et pleure
ses petits contes elle déroule
mais sa vérité la brûle
comment alors ne pas l’aimer ?
Elle dit, elle dit, elle dit,
elle compte tout,
sur le balcons surélevés elle chante
elle tombe tout bas, elle trébuche.
Elle dit, elle dit, elle dit,
mais quand les montres s’arrêteront
tout cela restera des paroles
sors, alors, mon âme, des sous-sols
peut-être que tu verras la lumière la vrai.
L’amour devient frénétique
l’aile de l’ange la brillante
je la porte pour venir me ressusciter.
Elle dit, elle dit, elle dit,
elle boit et elle s’enivre
ses perles elle disperse
rien pour moi qu’elle ne garde.
Elle dit, elle dit, elle dit,
mais quand les montres s’arrêteront
tout cela restera des paroles
sors, alors, mon âme, des sous-sols
peut-être que tu verras la lumière la vrai.