Λέει, λέει, λέει
Λέει, λέει, λέει,
λέει και καταρρέει
κι ύστερα για τίποτα δε φταίει
στου γκρεμού την άκρη παραπαίει.
Λέει, λέει, λέει,
κάθεται στο σπίτι της και κλαίει
τα παραμυθάκια της διαρρέει
όμως η αλήθεια της την καίει
πώς λοιπόν να μην την αγαπώ;
Λέει, λέει, λέει,
όλα τα μετράει
στα ψηλά μπαλκόνια τραγουδάει
πέφτει χαμηλά παραπατάει
λέει, λέει, λέει,
Μα όταν σταματήσουν τα ρολόγια
όλ’ αυτά θα μείνουνε στα λόγια
βγες λοιπόν, ψυχή μου, απ’ τα υπόγεια
μπας και δεις το φως τ’ αληθινό.
Οργιάζει η αγάπη.
του αγγέλου το φτερό,
τ’ αστραφτερό, το φορώ
για να 'ρθω ν’ αναστηθώ.
Λέει, λέει, λέει,
πίνει και μεθάει
τα μαργαριτάρια της σκορπάει
τίποτα για μένα δεν κρατάει.
Λέει, λέει, λέει,
μα όταν σταματήσουν τα ρολόγια
όλ’ αυτά θα μείνουνε στα λόγια
βγες λοιπόν ψυχή μου απ’ τα υπόγεια
μπας και δεις το φως τ’ αληθινό.