[i][center]
Σηκώνομαι μια χαραυγή, μαύρος από τον ύπνον,
Παίρνω νερό και νίβομαι, μανδύλι και σφουγγιέμαι’
Ακούω τα δένδρα και βροντούν και τις οξυές και τρίζουν.
Και τα λημέρια των κλεφτών και βάρυανάστενάζουν.
Κάθησα και τις ρώτησα γλυκά σαν μιά μητέρα.
«Τί έχετ' οξιές, πού θλίβεσθε, λημέρια πού βογγάτε;»
Κ' εκείνα μ' απεκρίθηκαν βαρυάναστέναγμένα.
«Εχάσαμε την κλεφτουριά και τον λεβέντη Κώστα,
Όπούχε δώδεκ' αδελφούς, τριανταδυό ξαδέλφια,
Πού΄φέρνε σκλάβες παπαδιες με τις παπαδοπούλες,
Πού΄φέρνε και τις μπεΐσσες μ' αυτές τις μπεΐοπούλες.»
Je me lève un matin, encor noir de sommeil,
Prends de l'eau, me toilette, un linge et je m'essuie.
J'entends les arbres gronder, les hêtres crisser,
Les repaires de klephtes fort se lamenter.
Je m'assieds et je dis, tendre comme une mère.
« Hêtres, que vous affliger, gites à geindre? »
Et ceux-ci de répondre avec de lourds soupirs:
« Nous manquent la klephterie et Kôstas le fort,
Lui aux douze frères, aux trente deux cousins,
Trainant captives femme et fille de prêtres,
Traînant captives femmes et filles des beys. » [/center][/i]