[i][center] [b][u]Πρωτομαγιά[/u][/b]
Στα τζάμια σου μπουμπουκιάζει η χτεσινή βροχή
τώρα που η παραλία ανάβει τα φανάρια της.
Ένα καϊκι στάθηκε καταμεσίς στο πέλαγο.
Γαλήνη.
Περίμενε δω με το βλέμμα στις σταγόνες
(δυο ανθισμένες γαλάζιες σταγόνες τα μάτια σου).
Περίμενε. Θα ξημερώσει.
Θέλω να σε ξέρω στο παράθυρο
αγναντεύοντας κατά τον τόπο της χαραυγής
νοσταλγώντας το περσινό καλοκαίρι.
(Τα νερά ν' ανασαίνουν ζεστασιά
το γυμνό σώμα της ημέρας πλαγιάζει μες στα στάχυα
κι ανάμεσα απ' τα δάχτυλα κρυφοκοιτάει μια παπαρούνα.)
Θέλω να σου χαρίσω ένα τόσο δα ουράνιο τόξο
τώρα στα γενέθλια της δεκαοχτάχρονης αυγής,
ένα λουλουδένιο δαχτυλίδι
μια υπόσχεση ελπίδας.
[b][u]Premier mai[/u][/b]
A tes vitres gemme la pluie d'hier
Maintenant que le rivage allume ses fanaux.
Un caïque prend la panne au beau milieu de la mer.
Sérénité.
Attends ici, le regard sur les gouttes
(tes yeux, deux gouttes, azurées, en fleur).
Attends. Le jour va se lever.
Je veux te savoir à la fenêtre
Regardant au loin vers le point de l'aube,
Regrettant l'été dernier.
(Les eaux ravivent une douce chaleur
Le corps nu du jour s'allonge sur les épis
Et, entre ses doigts, contemple discrètement un coquelicot.)
Je veux te faire don d'un immense arc en ciel
Maintenant à la naissance de l'aube de dix huit ans,
Un anneau de fleurs
Une promesse d'espérance. [/center][/i]