Oι Κολοκοτρωναίοι, παραδοσιακόν. Les Kolokotrônis, traditionnel.

[i][center] [b][u]Oι Κολοκοτρωναίοι[/u][/b]

Με γέλασεν η χαραυγή, τ΄αστρί και το φεγγάρι,
και βγήκα νύχτα στα βουνά, ψηλά στα κορφοβούνια.
Ακώ τον άνεμο να ηχά, με τα βουνά μαλώνει.
- Μπρε σείς βουνά, ψηλά βουνά, κι εσείς κοντοραχούλες,
τι έχετε και μαλώνετε, τι έχετε κι εχθρεβόσασθε ;
Μην σας βαραίνουν τα νερά και τα πολλά τα χιόνια ;
- Δεν με βαραίνουν τα νερά και τα πολλά τα χιόνια,
παρ΄μας βαραίνει η κλεφτουριά, οι Κολοκοτρωναίοι,

[b][u]Les Kolokotrônis[/u][/b]

Je fus trompé par l'aube, l'étoile et la lune,
Et parti de nuit vers les montagnes, avec les hauts sommets.
J'entends le vent qui résonne, qui gronde sur les monts.
« - Eh vous montagnes, hautes montagnes, et vous petites crêtes,
Qu'avez vous à vous disputer, qu'avez vous à vous haïr ?
Est ce sous le poids des eaux et des fortes neiges ? »
« - Ne nous pèsent ni les eaux, et ni les fortes neiges
Comme nous pèsent la kléphterie, les Kolokotrônis., » [/center][/i]