[i][center] [b][u]Ο Ελλήσποντος[/u][/b]
Και του Αιόλου τα παιδιά με τα τρανά τους κρίματα,
που σ ' ανεμόδαρτα νησιά ολομερής μαλώνουν,
σαν χτυπηθούν γοργόφτερα στα πέλαγα, υψώνουν
απ ' τα βουνά ψηλότερα πελώρια μαύρά κύματα.
Αναστενάζ ' η θάλασσα και τ ' ανεμοχτυπήματα
τ ' αστραποβρόντια κι ' η βροχή, όπου την χαρακώνουν,
τους πόνους της και την οργή ακόμα μεγαλώνουν,
και χάνοντας τα κάλλη της ξεσπά σ ' αφροκοπήματα.
Μονάχα στον Ελλήσποντον απλώνεται γαλήνη.
Γλαυκός επάνω ουρανός, κάτω γλαυκά νερά
κι ' ο Ζέφυρος νανούρισμα μ ' αγάπη περιχύνει.
Είναι παρθένου κι ' αδελφής εκεί βαθειά το μνήμα.
Κοιμάτ ' η Έλλη μ ' όνειρα, μ ' ελπίδες, με χαρά
και να ταράξη δεν τολμά τον ύπνο της το κύμα...
[b][u]L'Hellespont[/u][/b]
Et les enfants d'Eole et leurs grands manquements,
Qui sur les îles éventées se querellent tout le jour,
Des ailes véloces sur les mers se heurtant, font se lever
Plus haut que les monts, d'immenses vagues noires.
Et la mer se lamente, sous les tornades,
Eclairs, tonnerres et pluie qui la lacèrent,
Accroissant encor ses douleurs et colères,
Elle perd ses séductions, fissure son écume.
Mais que sur l'Hellespont règne le calme.
En haut, ciel azuréen, en bas flots d'azur,
Tendrement le Zéphyr épand une berceuse.
En eau profonde là est la tombe de la pucelle et soeur.
Hélli dort, avec ses rèves, espoirs, en joie
Et la vague n'ose déranger son sommeil ... [/center][/i]