[i] [center] [b][u]Μεταμέλεια[/u][/b]
Ανάθεμα την πρώτ ' αρχή,
που μ ' είπαν να πιστέψω,
πως δεν μου σώζετ ' η ψυχή,
σαν δεν καλογερέψω !
Απ ' την ζωής την Πασχαλιά
μ ' έκαμαν να ξεπέσω·
ν ' αφήσω μακριά μαλλιά
και ράσο να φορέσω.
Να ζω με το ξερό ψωμί,
με το νερό μονάχα
για να παιδέψω το κορμί,
και για ν ' αγιάσω τάχα !…
Καλόγεροι, σας προσκυνώ,
και σας φιλώ τα χέρια.
Και σας πετώ τον ουρανό
και τα χρυσά τ ' αστέρια.
Πετώ τον σκούφο στο κελί,
το ράσο στο ντουλάπι
τον νου μου – μόνο στο φιλί
και μόνο στην αγάπη.
Θωρώ πουλάκια στην αυλή,
που παίζουν ταίρι ταίρι,
και λέγω : νάμουνα πουλί !
Να ήμουν περιστέρι!
Θωρώ κοπέλες που περνούν
να παν στο περιβόλι
κι αυτού που κοντοπροσκυνούν –
με παίρνουν οι Διαβόλοι !…
[b][u]Repentir[/u][/b]
Maudit soit le premier principe
Auquel on me dit de croire,
Que mon âme ne peut être sauvée,
Si je ne deviens moine !
De la Pâques de la vie
On me fit chuter,
Laisser pousser les cheveux,
Et porter le froc monastique.
Vivre au pain sec,
Et seulement d'eau ;
Pour tourmenter le corps,
Soit-disant pour me sanctifier !
Moines , je me prosterne devant vous,
Et je vous baise la main.
Je vous abandonne le ciel
Et les étoiles d'or.
Je laisse le bonnet dans la cellule
Le froc dans l'armoire
Mon esprit – pour le baiser
Et juste que l'amour.
Je vois que de petits oiseaux dans la cour,
S ' amusent en couples,
Et je me dis: Que ne serai - je oiseau !
Que ne serai - je pigeon – ramier !
Je vois, les jeunes filles qui passent
Pour aller au jardin
Et alors qu ' elles se prosternent un peu -
Les Diables m'emportent ! ... [/center] [/i]