[i][center] [b][u]Φωτολάτρης[/u][/b]
[i][Το φως επόθησε ο τυφλός
και τούγινε θρησκεία…][/i]
Προσκυνητής εμίσεψα στο μακρυνό ερμοκκλήσι,
που απά στο βράχο υψώνεται λευκό σαν περιστέρι,
κι ήπια νερό στη βρύση του, πλάι στο κυπαρίσσι,
που η Μοίρα το θεμέλιωσε με το λευκό της χέρι.
Του κάκου κι αν ξεδίψασα στο κάμα τ’ Αλωνάρη,
κι αν ηύρα μπρος μου ολάνοιχτη του ερμοκκλησιού τη θύρα,
φτερώνομαι σαν το πουλί στο πιο ψηλό κλωνάρι,
προς μιας θρησκείας υπέρκοσμης τη φωτεινή πλημμύρα.
Ω Φως… σε σένα η προσευχή κι η δέηση κι η λατρεία,
που νέο ρυθμόν αυτιάζομαι στ’ ολόλαμπρό σου θάμα,
τα βάρυπνα τα μάτια μου που κάθε αυγήν ανοίγεις,
να κοινωνήσω επόθησα το φωτεινό σου ανάμα…
[b][u]L'adorateur de la lumière.[/u][/b]
[i][L'aveugle désire la lumière
Il en a fait sa religion ...][/i]
Pèlerin, je me suis mis en marche vers la lointaine chapelle désertée
Qui se dresse sur le roc, blanche comme la colombe,
J'ai bu à sa fontaine, auprès du cyprès,,
Qu'y planta la blanche main de la Destinée.
En vain si j'ai étanché la soif de la brûlure de juillet,
Et si j'ai trouvé grand ouverte devant moi la porte de la chapelle désertée
Je déploie des ailes comme l'oiseau sur la plus haute branche
Vers le débordement d'une religion couvrant plus que le monde.
Ô Lumière … à toi la prière, et la vénération, et le culte,
Toi qui me fait entendre un nouveau rythme en ton miracle tout-brillant
Qui mes lourdes paupières ouvres chaque matin,
J'ai souhaité communier avec ton radieux allumement ... [/center][/i]