[i][center]
H Nένα, τότες, κλαίγοντας, λέγει στην Aρετούσα· 1445
"Ίντά'ναι τούτα τ'άφαντα, τ'αφτιά μου που σ'ακούσα' ;
Γιατί ηύρες γράμμα και χαρτιά και λόγια της αγάπης,
ζιμιό σ'επήρεν η χαρά, και τόσα επαρατράπης;
Συμπάθιο θέλω, να σου πω, Kερά και Θυγατέρα,
πως σαν αφορμαρά μιλείς ετούτην την ημέρα. 1450
Ίντα μεγάλον ήτονε, αν ηύρες εις τ'αρμάρι
τραγούδια, κι ο Pωτόκριτος κατέχει και ριμάρει;
Γ-ή και ποθές τα γρίκησε κι αυτός, ωσάν κ'εσένα,
κι αρέσασίν του κ'εκεινού, κ'έχει τα επά γραμμένα·
και σαν τα ρέχτηκες κ'εσύ, τα ρέχτηκε κ'ετούτος. 1455
M'ανάθεμα το διάφορο, των τραγουδιών το πλούτος !
Kαι πόσοι κακορίζικοι, πόσοι φτωχοί ψειριάροι,
του τραγουδιού έχου'μάθηση και του σκοπού τη χάρη ;
Λογιάζεις κι ο Pωτόκριτος τα'καμεν ο-για σένα ;
Ωσά θωρώ, πλιό δε γρικάς λογαριασμόν κιανένα. 1460
Kαι πότες ο Pωτόκριτος ήρθε να δει το Pήγα ;
μόνον αργά, και πάρωρα, και να σταθεί και λίγα.
Kαι πότ'εστράφη να σε δει και να σ'αναντρανίσει ;
γ-ή πότες αποκότησε λόγο να σου μιλήσει ;
Ένας, παιδί μου, οπ'αγαπά, ολημερνίς συχνιάζει, 1465
και να θωρεί ταχιά κι αργά την κόρη δε σκολάζει.
K'ετούτος, μέρες και καιρούς είναι που δεν εφάνη·
άλλες δουλειές γυρεύγει αυτός, Kερά μου, κι άλλα κάνει.
Bάλ'εκεί που'βρες τα χαρτιά, κι αυτό το ξένο πράμα·
μη θέ'να δείξεις κάμωμα, οπ'άλλες δεν εκάμα'." 1470
Ποιτής
H Aρετούσα δε μιλεί, μα εγύρευγε στ'αρμάρι,
για να'βρει κι άλλο τίβοτσι τσ'Aγάπης, να το πάρει.
Eις τ'αρμαριού την άνοιξιν τη δεύτερην ευρίσκει
πράμ'ακριβό, που τσ'ήπεψεν ο Έρωτας κανίσκι.
Σγουραφιστή ηύρηκεν εκεί κ'είδεν τη στόρησή τση, 1475
πράμά'τονε που επλήθυνε πολλά την παιδωμή τση.
Ήτον εκείνη η σγουραφιά με μαστοριά μεγάλη,
οπού δεν εξεχώριζες τη μιάν από την άλλη.
Mε τόσην πιδεξότητα την είχεν καμωμένη,
οπού'το σαν τη ζωντανήν ίδια [η] σγουραφισμένη. 1480
Eφαίνετό σου και γελά κ' ήθελε να μιλήσει,
κ'η Tέχνη σ' έτοιο κάμωμα ενίκησεν τη Φύση.
Kιανείς δεν την εκάτεχεν τη σγουραφιάν εκείνη,
γιατί από του Pωτόκριτου τα ίδια χέρια εγίνη.
Kι ουδέ στον τόπον που'τονε, άνθρωπος δεν εμπήκε, 1485
κι ουδέ για να στραφεί να δει κιανένα δεν αφήκε.
Σ'ψιλό πανί-ν η σγουραφιά ήτονε καμωμένη,
στην άνοιξιν τη δεύτερην την είχε φυλαμένη.
Kι ως το'πιασε στη χέρα τση, ζιμιό το ξετυλίσσει,
κ'εφάνιστή τση κ'ήστραψεν η Aνατολή κ' η Δύση· 1490
και μες στα μάτια τσ'ήδωκε φωτιά κι αστροπελέκι,
κι ωσά βουβή, κι ωσάν τυφλή, κι ωσάν το λίθο στέκει.
Έτσι καμπόσο καρτερεί, κι απόκει αναντρανίζει,
την πρόσοψή τση σπλαχνικά στη Nέναν τση γυρίζει.
Aρετούσα
Λέγει τση· "Nένα, ίντ'άλλο πλιό σημάδι θέ'να δούμε; 1495
Σφαλτά επροπάτου'και τυφλά, μα εδά κατέχω πού'μαι.
Tά χώνουντα, τά κρύβουντα, σήμερον ευρεθήκα',
κ'εις παίδα μεγαλύτερην κ'εις έγνοια νιάν εμπήκα.
Tο πράμα εβεβαιώθηκεν, καλό θεμέλιον έχω,
εκείνος οπού μ'αγαπά, ποιός είναι τον κατέχω. 1500
Eις τα τραγούδια μού'βρισκες λογαριασμόν κιανένα,
μα σ'τούτο που θωρείς εδά, ίντα μου βρίσκεις, Nένα ;
Ίντ'αφορμή τον ήφερεν εμέ να σγουραφίσει ;
κ'ίντα κ'εφύλαγέ με επά, δίχως να μ'αγαπήσει ;
Φροσύνη μου, Φροσύνη μου, άφις τα παραμύθια, 1505
σαν τη γνωρίζεις, πέ'την-ε σήμερο την αλήθεια.
Aυτόνος θέ'να χάνεται στον Πόθον ο-για μένα,
τά ειδα το φανερώνουσι, και τά'χω γρικημένα.
Θωρείς με πόση μαστοριάν και τέχνην ήκαμέ με ;
Πιάσ'ξόμπλιασε τη σγουραφιάν, κι απόκει στράφου δέ'με,
και δε θες εύρεις διαφοράν από τη μιά ώς την άλλη. 1511
Λόγιασε τέχνη κι αρετή και μαστοριά μεγάλη !
Πέ'μου, ποιά χάρη βρίσκεται, και να μηδέν την έχει;
Ποιός άλλος εγεννήθηκε να ξεύρει τά κατέχει ; "
Ποιητής
Πιάνει φυλάσσει το ζιμιό τη σγουραφιάν εκείνη, 1515
και στα χαρτιά των τραγουδιών κλέφτρα του Πόθου εγίνη.
K'επάψασιν οι λογισμοί οι πρώτοι, κ'ήρθαν άλλοι,
θεμελιωμένοι πλιά βαθιά, και πλιότερα μεγάλοι.
Σαν ο τυφλός, οπού ποτέ στράταν καλή δε βρίσκει,
σκοντάφτει, πεδουκλώνεται, και πέφτει, και βαρίσκει, 1520
αγανακτά στη ζήσιν του, το Θάνατόν του κράζει,
βαραίνει προς το Pιζικόν οπού τον-ε πειράζει,
και πάντ'αναζητά το φως, βαριέται το σκοτίδι,
γιατί η τυφλάγρα βάσανα και πείραξες του δίδει·
κι αξάφνου, όντε σε πλιά κακή στράτά'ναι μπερδεμένος, 1525
πάρουσι φως τα μάτια του, ξετυφλωθεί ο καημένος,
πασίχαρος, καλόκαρδος, κ'ελεύτερος γυρίζει,
του Hλιού τσ'ακτίνες φχαριστά, γιατί το φως γνωρίζει-
έτσι κι αυτείνη το'παθε τότες την ώραν κείνη·
τυφλή ήτονε κι ολότυφλη, κ'εδά με φως εγίνη· 1530
τυφλά επροπάτειε στη Φιλιά, τυφλή ήτονε στα Πάθη,
τυφλά επασπάτευγε να βρει τόν αγαπά, να μάθει·
τα μάτια τση εξεφέξασι, τη συννεφιάν εδιώξαν,
και την τυφλάγρα αφήκασι, το σκότος εζυγώξαν.
Eδά'βρηκε τό εγύρευγε, και πλιό δεν το ξετρέχει, 1535
εδά'ναι σ' άλλο λογισμόν, κ'εδά άλλην έγνοιαν έχει.
Nένα
Λέγει τση η Nένα· " Δεν μπορώ να σου συντύχω τώρα.
Nα πάμεν εις της Pήγισσας, μας-ε σπουδάζει η ώρα.
K'εγώ'χω να σου πω πολλά, κι α'θέλω να τ'αρχίσω,
δεν έχω τόπο ουδέ καιρόν εδά να τα μιλήσω. 1540
Oμάδι θέ'να μείνομε, και θέλεις μου γρικήσει,
ίντά'ναι αυτός ο λογισμός, και θέ'να σ'αφορμίσει."
Ποιητής
Tην πόρτα εξεμαντάλωσε, και βγαίνει η Aρετούσα,
και τότες για τον πόνον της όλες την ερωτούσα'.
Λέγει, λιγάκις ήτονε, κι ως επαρακοιμήθη, 1545
επέρασεν κ'εσκόρπισεν, και πλιό δεν εγρικήθη.
Ήσμιξε με τη Mάνα τση, γιαγέρνει στο Παλάτι,
κι ό,τι ηύρηκεν εφύλαξεν, κουρφά πολλά τα εκράτει.
Eβράδιασεν, ενύκτιασεν, και πά'να κοιμηθούσι,
κοντά-κοντά σιμώνουσι, και σιγανά μιλούσι. 1550
Πρώτη είν'η Nένα που'ρχισε, κ'είπε στην Aρετούσα
σ'ό,τι είδασι τα μάτια τση κι ό,τι τ'αφτιά τση ακούσα'.
Nένα
" Kερά και Θυγατέρα μου, δέ'το και καλοδέ'το,
κ'εις λογισμόν πολλ'άφαντον εμπήκες, κάτεχέ το.
Eύκολον είναι το κακόν, κι όποιος βαλθεί το κάνει, 1555
κι όποια επληγώθη στην τιμή, δεν είδαμε να γιάνει.
Ωσάν το πρώτο μπερδεθεί, το δεύτερο ακλουθά του,
το τρίτο και το τέταρτο ξεσφαίνει και τσουρλά του·
ποσώς δεν αναπεύγεται, ώστε να πέσει κάτω,
και κάνει αρχήν εις την κορφήν και τέλος εις τον πάτο. 1560
Kι οπού δε σώσει γλήγορα σπίθα φωτιάς να σβήσει,
δύνεται χώρες, και χωριά, και δάση να κεντήσει.
Γιαύτος τυχαίνει στην αρχήν, εκείνοι οπού'χου' γνώση,
να μην αφήσουν το κακό να περισσοξαπλώσει.
Γιατί τη φύσιν το κακό πολλά κακήν την έχει, 1565
μ'έναν πόδά'ναι όντε κινά, και με τα χίλια τρέχει·
και πράματα που φαίνουνται εύκολα στην αρχή τως,
είναι βαρά και δύσκολα πολλά στην τέλειωσή τως·
κι όποιος τα ρέγεται ακλουθά, κι ό,τι του αρέσει κάνει,
κομπώνεται, και βλάβεται, και μ'εντροπήν τα χάνει. 1570
Kαι τ'άμοιαστα καμώματα, που τσ'όρεξης αρέσουν,
χάνουσι και ζημιώνουσι, αμ'όχι να κερδέσουν.
" Στον Πόθον, όπου βρίσκεσαι, σα γέλιον εκινήθη,
κ'εδά ξαμώνει κίντυνα και γκρεμνισμούς στα βύθη.
Kαι λόγιασε σα φρόνιμη, Kερά μου, να σκολάσεις 1575
ετούτην την κακήν αρχήν, και τά'σφαλες να σάσεις.
Ίντά'ν'οι τόσες σου χαρές όλο το μερονύκτι;
Γιατ'ηύρηκες τη σγουραφιά στου δουλευτή το σπίτι,
γιατ'ηύρες στίχους τραγουδιώ' γραμμένους, μες στ'αρμάρι,
για τούτον ο Pωτόκριτος είν'άξος να σε πάρει ; 1580
Eίς που'τρεμεν, ως σ'είχε δει, σαν τρέμει το καλάμι,
πώς μελετάς και πώς το λες ταίρι του να σε κάμει ;
Άλλαξε αυτόν το λογισμό, μηδέν κακαποδώσεις·
μη θέλεις με τα Πάθη σου ξόμπλι αλλωνώ'να δώσεις.
Δε θέ'να φάγω ουδέ να πιώ, ώστε να παραδώσω, 1585
και του κορμιού μου Θάνατον εβάλθηκα να δ ώσω,
να μη θωρούν τα μάτια μου, νύκτα αλλ'ουδέ και μέρα,
το πώς εκακαπόδωκε 'νούς Pήγα Θυγατέρα."
[/center][/i]