[u]Ἡ ἡμέρα τῆς Λαμπρῆς[/u]
Καθαρότατον ἥλιο ἐπρομηνοῦσε
τῆς αὐγῆς τὸ δροσάτο ὕστερο ἀστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δὲν ἀπερνοῦσε
τ’ οὐρανοῦ σὲ κανένα ἀπὸ τὰ μέρη,
καὶ ἀπὸ ἐκεῖ κινημένο ἀργοφυσοῦσε
τόσο γλυκὸ στὸ πρόσωπο τ' ἀέρι,
ποὺ λὲς καὶ λέει μὲς τῆς καρδιᾶς τὰ φύλλα
"γλυκειὰ ἡ ζωὴ κι ὁ θάνατος μαυρίλα".
Χριστὸς ἀνέστη! Νέοι, γέροι καὶ κόραις
ὅλοι, μικροί, μεγάλοι ἐτοιμασθῆτε,
μέσα στὶς ἐκκλησιὲς τὲς δαφνοφόραις
μὲ τὸ φῶς τῆς χαρᾶς συμμαζωχθῆτε,
ἀνοίξατε ἀγκαλιὲς εἰρηνοφόραις
ὀμπροστὰ στοὺς Ἁγίους, καὶ φιληθεῖτε,
φιληθεῖτε γλυκὰ χείλη μὲ χείλη,
πέστε Χριστὸς ἀνέστη, ἐχθροὶ καὶ φίλοι.
Δάφναις εἰς κάθε πλάκα ἔχουν οἱ τάφοι,
καὶ βρέφη ὡραία στὴν ἀγκαλιὰ οἱ μαννάδες,
γλυκόφωνα, κοιτώντας ταῖς ζωγραφι-
σμέναις εἰκόνες, ψάλλουνε οἱ ψαλτάδες,
λάμπει τὸ ἀσήμι, λάμπει τὸ χρυσάφι
ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ χύνουνε οἱ λαμπάδες,
κάθε πρόσωπο λάμπει ἀπ' τ' ἁγιοκέρι,
ὁποὺ κρατοῦνε οἱ Χριστιανοὶ στὸ χέρι.
Διονύσιος Σολωμός