[u]Δόξα στο Μεσολόγγι[/u]
(απόσπασμα)
Γη, τους ξάστερους πάντοτε ουρανούς μου
Κάθε λογής κόσμοι αστρικοί πλουμίζουν,
Άστρα που σβύνουν και πού πέφτουν, άστρα
Που τρεμοφέγγουν,
Πλανήτες, φωτοσύγνεφα, κομήτες,
Φώτα χλωμά και φώτα θάμπωμα, ήλιοι,
Πές τα μαργαριτάρια και χρυσάφια,
Πες τα διαμάντια.
Μα εσύ, ρουμπίνι απ΄ τους αχνούς δεμένο
Μαρτυρικών και ηρωικών αιμάτων.
Στον ουρανό της πλάσης, καθώς είναι του πόλου το άστρο,
Του πόλου το άστρο εσύ στους ουρανούς μου
Της Δόξας, δόξα, ώ Γή! Το Μισολόγγι:
Κι΄ οι με ονόματα μύρια γνωρισμένοι
Κόσμο μου που είναι
Κι΄ οι από σπαθιού καταχτητές, και οι δάφνες
Των πολεμάρχων οι αιματοβαμμένες,
Κι΄ οι Αλέξαντροι
Κι΄ οι Εφτάλοφες και οι Νίκες
Και οι Σαλαμίνες,
Και με τις ιστορίες οι πολιτείες
Και στόματα χρυσά και οι Κυβερνήτες
Κι΄ οι Ηράκλειτοι του Λόγου και της Τέχνης
παντού κι΄ οι Αισχύλοι,
Ανήμποροι όπως κι΄ αν σταθούν μπροστά σου,
Και σε μιάς τρίχας ήσκιο να θολώσουν
Την ξεκομμένη απ΄ του Κυρίου την όψη
Φεγγοβολιά σου.
Μισολόγγγι. Χαρά της ιστορίας,
Γη επαγγελμένη. Πάνε εκατό χρόνια,
Κι΄ ας πάνε. Η θύμηση άχρονη μπροστά σου
Θα γονατίζει.
-------------------------------------------
(1926, απαγγέλθηκε από τον ίδιο τον Ποιητή,
στην 100η επέτειο της Εξόδου στο Μεσολόγγι)