Δίστιχα, (συλλογή του Claude Fauriel). 1824

[i] [center] [b][u]Δίστιχα, (συλλογή του Claude Fauriel). 1824 [/u][/b]

Θα πάρω κάμπον και βουνά, τ΄αγρίμια να ρωτήσω,
Μήνα μ΄εύρουν το ιατρικόν γιά να σε λησμονήσω :
Κ΄ο κάμπος τι θα με ειπεί; φύγ΄ότι σε λυπύμαι,
Και τόσον μ΄εφαρμάκωσες που δεν μεταστολιούμαι.

Μιά τρίχ΄απ΄τα μαλλάκια σου, τα μάτια μου να ράψω,
Κ΄όρκον σου κάνω΄σ τον Θεόν, άλλην να μη κυττάξω.

Όταν σε συλλογίζομαι, το αίμα μου παγώνει,
Κ΄ο νούς μου διασκορπίζεται σαν τ΄άχυρον ΄σ΄τ΄αλώνι.

Σηκόνομαι πολύ ταχυά, να πάρω τον αέρα,
Βρίσκω τα στήθη σ΄ανοικτά, παντέχ΄ότι είν΄ημέρα.

Και τα τραγούδια λόγια΄ναι, τα λέν οι παθιασμένοι,
Πάσχουν να διώξουν το κακόν, μα το κακόν δε βγαίνει.
[/center] [/i]