[i][center]
[b][u]Απ’τες Eννιά[/u][/b]
Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.
Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή— τι τολμηρή ηδονή!
Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.
Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.
Καβάφης
[i][u]Depuis neuf heures.[/u][/i]
Minuit et demi. Comme le temps est vite passé
depuis neuf heures,où j'ai allumé la lampe
Et me suis assis, ici. Assis, sans lire
Et sans parler. Avec qui parler
Tout esseulé dans cet appartement ?
L'image de mon jeune corps,
depuis neuf heures où j'allumai la lampe
Est venu me trouver et m'a fait me souvenir
Des chambres closes et parfumées,
De la volupté d'autrefois – quelle impudente volupté !
Elle a mis aussi devant mes yeux
Des rues méconnaissables aujourd'hui,
Des cabarets mouvementés qui ont fermé,
Les théâtres et des cafés d'autrefois.
L'image de mon jeune corps
M'a apporté aussi ce qui est triste :
Deuils de la famille, séparations,
Des sentiments des miens, sentiments
Si peu appréciés de ceux qui sont morts.
Minuit et demi. Comme le temps est passé.
Minuit et demi. Comme les ans ont passé.
Kavaphis [/center][/i]