Άνεμος της Παναγίας, Ελύτη ποίημα. Vent de la Toute-Sainte, poème d'Elytis.

[i][center] [b][u]Άνεμος της Παναγίας[/u][/b]

Σε μια παλάμη θάλασσας γεύτηκες τα πικρά χαλίκια
Δύο η ώρα το πρωί περιδιαβάζοντας τον έρημο Αύγουστο
Είδες το φως του φεγγαριού να περπατεί μαζί σου
Βήμα χαμένο. Ή αν δεν ήτανε η καρδιά στη θέση της
Ήταν η θύμηση της γης με την ωραία γυναίκα
Η ευχή που λαχτάρησε μέσ’ απ’ τους κόρφους του βασιλικού
Να τη φυσήξει ο άνεμος της Παναγίας!

Ώρα της νύχτας! Κι ο βοριάς πλημμυρισμένος δάκρυα
Μόλις ερίγησε η καρδιά στο σφίξιμο της γης
Γυμνή κάτω απ’ τους αστερισμούς των σιωπηλών της δέντρων

Γεύτηκες τα πικρά χαλίκια στους βυθούς του ονείρου
Την ώρα που τα σύννεφα λύσανε τα πανιά
Και δίχως ήμαρτον κανέν’ από την αμαρτία χαράχτηκε
Στα πρώτα σπλάχνα του ο καιρός. Μπορείς να δεις ακόμη
Πριν απ’ την αρχική φωτιά την ομορφιά της άμμου
Όπου έπαιζες τον όρκο σου κι όπου είχες την ευχή
Εκατόφυλλη, ανοιχτή στον άνεμο της Παναγίας!

[b][u]Vent de la Toute-Sainte[/u][/b]

Dans une paume de mer tu as goûté les âcres graviers,
A deux heures du matin, flânant dans le mois d'août désert
Tu as vu la lumière de la lune marcher avec toi,
Marche perdue. Ou, si le cœur n'était pas à sa place,
Il y avait le souvenir de la terre, avec la belle femme,
Le vœu qui a désiré que du sein du basilic
Souffle le vent de la Toute-Sainte.

Heure de la nuit ! Et le vent du nord débordant de larmes
Dès qu'a frissonné le coeur, au raffermissement de la terre,
Nue, sous les constellations des arbres silencieux

Tu as goûté les acres graviers dans les profondeurs du rêve
A l'heure où les nuages ​​ont hissé les voiles,
Et sans aucun mea culpa s'est gravé
Le temps dans ses entrailles primitives. Tu peux encore voir,
Avant le feu premier, la beauté du sable
Où tu jouais ton serment et où tu avais la bénédiction
Aux cent pétales au vent de la Toute-Sainte. [/center][/i]