77 artistes, musiciens et chanteurs, unissent leurs instruments et leurs voix pour interpréter le fameux chant moyenâgeux de Vincente Cornaros pour les besoins d'un vidéoclip de sensibilisation écologique.
Ερωτόκριτος
Του Κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνου
Και του τροχού που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνου,
Και των αρμάτω οι ταραχές, έχθρητες και τα βάρη,
Του Έρωτα η μπόρεση και της φιλιάς η χάρη,
Ετούτα μ' εκινήσασι τη σήμερον ημέρα
ν' αναθιβάλω και να πω τα κάμαν και τα φέρα
Τότες μια άγάπη μπιστική στον κόσμο έφανερώθη
Κ' εγράφτη μέσα στην καρδιά κι ουδέ ποτέ τση έλειώθη.
Και με τιμή ήσαν δυό κορμιά στου πόθου το καμίνι
Και κάμωμα πολλά ακριβό σ' έτοιους καιρούς εγίνη
Ήκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα,
Που ό κύρης σου μ' έξόρισε στης ξενιτιάς τη στράτα;
Τέσσερεις μέρες μοναχάς μου 'δωκε ν 'ανιμένω
Κι άπόκει να ξενιτευτώ, πολλά μακρά να πηαίνω
Και πως να σ' άποχωριστώ και πως να σου μακρύνω
Και πως να ζήσω δίχως σου στον ξορισμόν έκείνο;
Κατέχω το κι ο κύρης σου γλήγορα σε παντρεύγει
Ρηγόπουλο, αφεντόπουλο, σαν έισ' έσύ γυρεύει.
Κι ο κύρης όντε βουληθεί και θε να με παντρέψη
Και δω πως γάμο κτάσσεται και το γαμπρό γυρέψη,
Καλλιά θανάτους εκατό την ώρα θέλω πάρει,
Άλλος παρά ο Ρωτόκριτος γυναίκα να με πάρη.
Παρακαλώ, θυμού καλά, ό,τι σου λέγω τώρα
Και γρήγορα μισεύγω σου, μακραίνω από τη χώρα
Μα όπου κι αν πάγω, όπου βρεθώ και τον καιρό που ζήσω
Τάσσω σου άλλη να μη δω μηδέ ν' ανατρανίσω
Καλλιά 'χω εσέ με θάνατο παρ' άλλη με ζωή μου,
Για σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου.
Τούτο εδώθη σ'ολους μας: ότι κι αν πεθυμούμε,
Μ' ολον οπού 'ναι δύσκολον, εύκολο το κρατούμε
Κι εύκολα το πιστεύγομε κείνο που μας αρέσει
Και κάθα είς σ' τούτο μπορεί να σφάλει και να φταίση.
Tα πάθη πια δεν κιλαδεί το πικραμένο αηδόνι,
αμέ πετά πασίχαρο, μ' άλλα πουλιά σιμώνει.
Ετούτ' η αγάπη η μπιστική με τη χαρά ετελειώθη
Και πλερωμή στα βάσανα μεγάλη τως εδόθη.
Για τούτο οπού 'ναι φρόνιμος, μηδέ χαθή στα πάθη
Το ρόδο κι όμορφος αθός γεννάται μες στ' αγκάθι.
Και κάθα είς που εδιάβασεν εδά κι ας το κατέχη :
Μη χάνεται στον κίνδυνο, μα πάντα ελπίδα άς έχη.
Στάλα τη στάλα το νερό το μάρμαρο τρυπάτο
Εκείνο που μισεί κανείς γυρίζει κι αγαπάτω.
Τα μάτια δεν καλοθωρούν στο μάκρεμα του τόπου
Μα πιο καλά και πιο μακριά θωρεί η καρδιά του ανθρώπου.
Απ' ό,τι κάλλη έχει ο άνθρωπος τα λόγια έχουν τη χάρη
Και κάνουσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρει
Για μένα όλα σφάλουσι και πάσιν άνω-κάτω
Για με ξαναγεννήθηκε η φύση των πραγμάτων.
Erotokritos
Les tourments du temps, qui montent qui descendent
et de la roue les heures qui tantôt aux hauteurs, tantôt aux profondeurs vont,
Et des armes les troubles, les hostilités et les lourdeurs,
Le pouvoir de l’amour et de l’amitié la grâce,
C’est sont eux qui m’ont encouragé en ce jour-ci
d’entreprendre et de dire ce qui a été fait et ce qui m’a été rapporté.
C’est alors qu’un amour secret est apparue au monde
Et s’est inscrit dans le cœur et jamais depuis n’a été fondu
Et avec honneur se sont trouvés deux corps dans les fourneaux de la passion
Et un tribut très cher en ces temps-là a été payé
- « As-tu entendu mon Aretousa les tristes nouvelles,
Que ton père m’ a exilé sur les routes de l’étranger ?
Quatre mois qu’il m’a ordonné d’attendre
Et je dois m’exiler, et très loin aller.
Et comment me séparer de toi, et loin de toi aller
Et comment vivre sans toi, dans cet exile-là ?
Je sais en plus que ton père très vite il va te marier
Et qu’un petit noble, pour ton rang de princesse, il cherche. »
- « Même si mon père voudrait me marier
Et si je vois qu’il prépare le mariage et le mari il cherche,
Mieux vaut que je meurs cent fois à ce moment-là,
Si un autre qu’Erotokritos me prend pour femme. »
« S’il te plait, souviens-toi bien, ce que je te dirai maintenant,
parce que très vite je m’éloigne de toi, je quitte le pays.
Mais où que j’aille, où que je me trouve, et autant que je vivrai,
Je promets qu’une autre je ne regarderai pas, ni j’approcherai.
Mieux que je t’ai toi, même si la mort prend ma vie,
Parce que c’est pour toi que mon corps a été né. »
Cela nous a été donné à tous : quoi qu’on désire,
bien que ce soit difficile, aisément le gardons.
Et aisément nous le croyons ce qui nous fait plaisir
Et chacun peut ainsi se tromper et être coupable de cela.
Déçu le rossignol ne chante plus les passions,
Bien au contraire, tout gai il vole, et s’approche des autres oiseaux.
Cet amour secret dans la joie s’est terminé
Et grand tribut lui a été payé en souffrances.
Pour ça, qui est sage jamais ne se perd dans les passions
Les roses et les belles fleurs parmi les épines naissent.
Et tous ceux qui on lui cela, qu’ils le comprennent bien :
Qu’il ne se perd pas dans le danger, qu’il garde toujours espoir.
Goutte à goutte l’eau troue le marbre
Ce qu’on haï, jamais on ne revient l’aimer.
Les yeux ne peuvent bien voir loin du pays,
Mais encore mieux et plus loin voit le cœur de l’homme.
De tous les biens que l’homme possède, la grâce revient aux paroles
Parce qu’ils font que chaque cœur trouve consolation.