Η ζωή αλλιώς
Θέλω ν’ άλλαζε η ζωή, μαγικά ξανά να γινόμουνα…
το παιδί που υπήρξα παλιά που δε σε φοβόμουνα.
Εγώ πια σημαδεύω καλά, μα εσύ δε σκοτώνεσαι
θα ρίξω στη δική μου καρδιά, εκεί που όλο χώνεσαι.
Αφού δε σκοτώνεσαι…
Για μένα μοιάζει να 'ναι η αγάπη
ένα ποτάμι που γλιστράει από πάνω μου,
στα δάκτυλα μια κλωστή που έχει χρόνια διαλυθεί,
μια απουσία στο κάθε πλάνο μου.
Ο καιρός είναι καιρός, θα προσπεράσει
τη μοναξιά μου απ’ το ταβάνι ως το πάτωμα.
Δεν είσαι μπόρα να περάσει, δεν είσαι θύελλα να κοπάσει…
είσαι το λάθος που αγάπησα παράτολμα.
Θέλω ν’ άλλαζε η ζωή, μαγικά ξανά να γινόμουνα…
το παιδί που υπήρξα παλιά που δε σε φοβόμουνα.
Εγώ πια σημαδεύω καλά, μα εσύ δε σκοτώνεσαι
θα ρίξω στη δική μου καρδιά, εκεί που όλο χώνεσαι.
Αφού δε σκοτώνεσαι…
Για μένα είναι ένα κάτι η αγάπη
μέσα στης μνήμης τα λουλούδια που σου άπλωσα.
Κάποτε ήμουνα αλλιώς,
έπεφτα με όνειρα στο φως
και δε φοβόμουνα κανένα μα μεγάλωσα.
Ο καιρός είναι καιρός, θα προσπεράσει
τη μοναξιά μου απ’ το ταβάνι ως το πάτωμα.
Δεν είσαι μπόρα να περάσει, δεν είσαι θύελλα να κοπάσει…
είσαι το λάθος που αγάπησα παράτολμα.
Θέλω ν’ άλλαζε η ζωή, μαγικά ξανά να γινόμουνα…
το παιδί που υπήρξα παλιά που δε σε φοβόμουνα.
Εγώ πια σημαδεύω καλά, μα εσύ δε σκοτώνεσαι
θα ρίξω στη δική μου καρδιά, εκεί που όλο χώνεσαι.
Αφού δε σκοτώνεσαι…