Μικρό παιδί στην πρώτη τάξη
και το θυμάμαι σαν και τώρα
μου είπε η μαμά μου «θα 'σαι εντάξει
κάποτε φτάνει αυτή η ώρα
άσε το χέρι μου και μόνη σου προχώρα
ήρθε η στιγμή κάποιο σπουργίτι να πετάξει».
Το 'ξερα πως ο ουρανός δεν θα με χώραγε εμένα
και χάθηκα μες τα παιδιά, για να μην πάρουν μυρωδιά
πως και τα δυο μου τα φτερά ήταν κομμένα.
Κι ήρθε η καρδιά να με διδάξει
το παραμύθι πώς τελειώνει
μου είπε «μην κλαις, θα είσαι εντάξει
είναι κακό να μένεις μόνη,
ένα σπουργίτι δεν αντέχει τόσο χιόνι
μ' άλλα σπουργίτια μια φωλιά πρέπει να φτιάξει».
Το 'ξερα πως ο ουρανός δεν θα με χώραγε εμένα
κι ήταν η σκέψη μου σωστή
πετάνε φίλοι και γνωστοί
και τους κοιτάζω με τα δυο φτερά κομμένα.
Ailes coupées
Jeune enfant, en première année
je m'en rappelle comme aujourd'hui
maman m'a dit « tout ira bien
vient le moment
laisse ma main, avance seule
le moment est venu pour qu'un moineau s'envole ».
Je le savais qu'il n'y aurait pas place pour moi au ciel
et je me suis perdue au milieu des enfants, pour qu'ils ne voient pas
que que mes deux ailes étaient coupées
Vint le moment pour que le coeur m'enseigne
que le conte se termine
et me dit aussi : « ne pleure pas, tout ira bien
c'est mauvais de rester seule
un moineau ne supporte pas autant de neige
il doit faire son nid avec les autres moineaux ».
Je le savais qu'il n'y aurait pas place pour moi au ciel
mon opinion était la bonne
amis et connaissances s'envolent
alors que je les regarde avec les deux ailes coupées