Μαμά, μπαμπά
Το ξέρω ότι θυμάσαι, μαμά, κι εγώ θυμάμαι
που φώναζες στην θάλασσα μην πάω στ’ ανοιχτά.
Για δες μετά από χρόνια, μαμά, πως κολυμπάμε
από το πρώτο κλάμα μου σ’ αλλιώτικα νερά.
Τ’ ακούω όταν μιλάμε, μπαμπά, τρέμει η φωνή σου
αμήχανη η συζήτηση, κυλά μηχανικά.
Τα νέα μας ρωτάμε, μπαμπά, μα είν’ η ευχή σου
τα λόγια μας μη φτάσουνε στα πιο σημαντικά.
Θα ήσασταν περήφανοι που είμαι το παιδί σας
αν είχα για ζωή μου τη δική σας τη ζωή;
Το βλέμμα σας το κράτησα, αλλού όμως κοιτάζω
μαμά, μπαμπά, λυπάμαι, δε σας μοιάζω.
Ακόμα περιμένεις, μαμά, σε βλέπω, ελπίζεις
την πόρτα να χτυπήσει κάποια άλλη μου εκδοχή.
Σε έφτασα στο ύψος μπαμπά - να μ’ αντικρίζεις
πιο πίσω απ’ την αγάπη κυβερνά η ενοχή.
Με ξέρεις και σε ξέρω, μαμά, τι να σου κρύψω;
η πείρα σου δε φτάνει μία μοίρα ν’ αλλαχτεί
Τον δρόμο μου τον βλέπεις, μπαμπά, εδώ θα στρίψω
τα ίχνη μας πορεία που στα δυο θα χωριστεί.