Ενας γέρος, Καβάφη ποίημα, 1897. Un vieillard, poème de Kavaphis.

[i][center] [b][u]Ενας γέρος[/u][/b]

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ' εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθές. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα - τι τρέλλα ! -
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Εχεις πολύν καιρό.»

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

... Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.

[b][u]Un vieillard[/u][/b]

Au fond d'un café bruyant
Un vieillard est assis, penché sur la table ;
Un journal devant lui, et aucune compagnie.

Et, dans la dérision d'une pitoyable vieillesse
Il rumine combien peu il a joui des années
Quand il avait la force, et le dire et l'attrait.

Il sait avoir beaucoup vieilli ; il le sent, il le voit.
Et pourtant l'époque où il était jeune semble
D'hier. Quel bref entre-temps, quel bref entre-temps.

Il réfléchit combien la Sagesse se jouait de lui ;
Et combien il se fiait toujours à elle – quelle folie ! -
La trompeuse, qui disait : « Demain. Tu as bien le temps. »

Il se souvient d'élans qu'il matait ; et quelle joie
Il sacrifiait. Sa raison écervelée
Raille, maintenant, pour toute aubaine perdue.

… Mais par le trop-plein de réflexion et de réminiscences
Le vieillard s'est hébété. Et il s'est endormi,
La tête sur la table du café. [/center][/i]