[i][center] [b][i][u][center]Η ελιά και κάτι σαν αιώνιο που συγκρατεί[/center][/u][/i][/b]
Άσημο καταφύγιο της ζωής
Ξέχασε όλα τα δόγματα της συμμετρίας
Κι αισθητικά αδιάφορη αποδέχτηκε
Να κρύβει συνέχεια τ’ αληθινό της πρόσωπο
Μες σε κατάξερους κορμούς κι επίφοβες κουφάλες,
Έτσι θυσιάζοντας για πάντα την ομορφιά
Ξεγελάει ακόμα τον παντεπόπτη χρόνο
κερδίζοντας μια λαθραία αιωνιότητα
Που η επαίσχυντη ζωή αρνείται να προσφέρει
Τώρα μέσ’ από τόση διάρκεια σίγουρη
Μπορεί και γίνεται χωρίς να το ξέρει
Ταπεινά χρήσιμη
Σαν τη σκεβρωμένη μάνα
που οι ρίζες της απλώνουν και κρατάνε
όσο περισσότερο παλιώνει.
[b][i][u][center]L'olivier et quelque chose qu'il perpétue d'éternité.[/center][/u][/i][/b]
Asile modeste de la vie,
Oublieux de toutes règles de symétrie,
Indifférent à l'esthétique, il a accepté
De cacher, sans cesser, son vrai visage
Au sein de troncs tout secs et d'enfonçures qui effraient,
Ainsi, sacrifiant pour toujours la beauté,
Il mystifie aussi le temps qui voit tout,
Contractant une éternité cachée
Que la misérable existence refuse d'offrir,
Maintenant, dans une telle pérennité, assuré,
Il peut devenir, sans le savoir,
Humblement utile,
Comme la matrone déformée
Dont les racines s'étendent et perdurent
Autant qu'il dure à s'envieillir. [/center][/i]