[i][center][b][u]Ιωνικόν[/u][/b]
Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των,
γιατί τους διώξαμε απ’ τους ναούς των,
διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί.
Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη.
Σαν ξημερώνει επάνω σου πρωί αυγουστιάτικο
την ατμόσφαιρά σου περνά σφρίγος απ’ την ζωή των˙
και κάποτ’ αιθερία εφηβική μορφή,
αόριστη, με διάβα γρήγορο,
επάνω από τους λόφους σου περνά.
[b][u]Ionique[/u][/b]
Pourquoi avons-nous cassé leurs statues,
Pourquoi les a-t-on chassées de leurs temples,
Ils ne sont en rien morts de cela, les dieux,
O terre d'Ionie, c'est toi qu'ils aiment encore.
Quand le jour paraît d'une aube d'août
Ton ciel est parcouru de l'ardeur de leur existence
Et parfois une céleste silhouette d'adolescent,
Imprécise, au rapide parcours,
Enjambe tes collines.[/center][/i]