[i][center]
Της νύχτας σι αρματολοί και της αυγής oι κλέφτες
ολονυχτίς κουρσεύανε και τες αυγές κοιμώνται,
κοιμώνται στα δασά κλαριά και στους παχιούς τους ίσκιους.
Είχαν αρνιά και ψήνανε, κριάρια σουβλισμένα,
μα είχαν κι ένα γλυκό κρασί, που πίν' ν τα παλικάρια.
Κι ένας τον άλλο έλεγαν, κι ένας τον άλλον λέγει:
«Καλά τρώμε και πίνουμε και λιανοτραγουδάμε,
δεν κάμνουμε κι ένα καλό, καλό για την ψυχήν μας;
-ο κόσμος, φκιάνουν εκκλησιές, φκιάνουν και μοναστήρια.
Να πάμε να φυλάξουμε στης Τρίχας το γεφύρι
που θα περάσει ο βόιβοντας με τους αλυσωμένους,
να κόψουμε τους άλυσους να βγουν οι σκλαβωμένοι,
να βγει της χήρας και ο υιός, π' άλλο παιδί δεν έχει,
π' αυτή το 'χει μονάκριβο, στον κόσμο ξακουσμένο.
Les armatoles de la nuit et les klephtes de l'aube
Piratent toute la nuit et aux aurores dorment,
Ils dorment sous les sylvestres ramures aux ombres drues.
Ils avaient des agneaux qu'ils rôtissaient, des béliers embrochés,
Mais aussi du vin doux, que boivent les palikares.
Et l'un à l'autre parlait et l'un à l'autre dit:
" C'est bien de manger et de boire, de chanter des distiques,
Que ne faisons-nous une bonne action, pour le bien de notre âme?
- Les gens bâtissent des églises, édifient des monastères.
Allons prendre l'affut au pont de Tricha
Que va franchir le voèvode avec les enchaînés,
Pour en briser les chaînes, libérer les esclaves,
Relâcher le fils de la veuve, qui n'a pas d'autre enfant,
Son seul tout-aimé, ce que tout le monde sait."
[/center][/i]