[i] [center] [b][u]Οι μοιραίοι[/u][/b]
Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.
Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!
Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.
― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.
Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
[b][u]Les misérables[/u][/b]
Dans la taverne, en sous-sol,
Dans la fumée, les invectives
(En haut crissait l'orgue de Barbarie)
Toute la bande nous buvions hier ;
Hier, comme tous les soirs,
Pour engloutir les amertumes.
Nous nous serrions l'un contre l'autre
Et parfois crachions par terre.
Oh! Quel grand tourment
Est le tourment de la vie!
Autant que l'esprit s'en torture
Il ne se souvient d'un jour heureux.
Soleil et mer bleue
Et profondeur du ciel prodigue!
Oh fine voile blonde de l'aube,
Œillet de l'après midi,
Vous brillez, vous vous éteignez, loin de nous,
Sans pénétrer notre cœur!
Le père de l'un depuis dix ans
Est tel un spectre paralysé;
La femme de l'autre, peu de jours à vivre,
Se liquéfie phtisique à la maison;
En prison le fils de Mazis,
La fille de Yiavis à l'usine à gaz.
― C'est la faute à notre destinée tordue!
― C'est la faute à Dieu, qui nous hait!
― C'est la faute à notre mauvaise tête!
― C'est avant tout la faute au vin!
La faute à qui? La faute à qui? Aucune bouche
Ne l'a trouvé et ne l'a encore révélé.
Ainsi, dans la ténébreuse taverne
Buvons-nous, toujours voûtés.
Et, comme des larves, tout talon,
Nous écrase, où qu'il nous trouve.
Peureux, misérables, velléitaires tout en même temps
Peut-être attendons-nous un miracle!
[/center] [/i]