[i] [center]
[b][u]Το Γαλάζιο Kιόσκι[/u][/b]
Κοντά στη θάλασσα αγαπώ ένα γαλάζιο κιόσκι.
Γύρω απ'αυτό το ειρηνικό παραθαλάσσιο κιόσκι
τα μεσημέρια στάζουνε κόμπους ζεστό χρυσάφι
δίχτυα απλωμένα αντίστροφα σ'ωριμασμένους ήλιους.
Το δείλι, όταν το σχήμα του βυθίζεται στους ίσκιους,
βρίσκουν εκεί καταφυγή φιλέρημα παιδιά,
που επάνω από τ'αντίφεγγα τα δυσμικά του πόντου
αφήνουν βάρκες χάρτινες να φεύγουν σιωπηλά.
Εκεί το αγιόκλημα άλλοτε με την πολύοσμη κόμη
παλαιών εμύρωνε κυριών την ανθηρή ομιλία,
καθώς στο θάλπος των νυκτών του Αυγούστου η ωχρή σελήνη
στάλαζε φίλτρα ερωτικά από μια ανάερη κρήνη.
Τώρα το κιόσκι το παλιό με την εράσμια φρίζα
θρυμματισμένη απ'τη σκληρή της χειμωνιάς αξίνη,
όταν οσιώνεται το φως το ακόλαστο της μέρας,
περνάει στη νύχτα παίρνοντας το μύρο απ'την αιφνίδια
μελαγχολία των σιωπηλών, φιλέρημων εφήβων,
που με το δείλι χάνουνε τις βάρκες, τις ψυχές τους
επάνω από τ'αντίφεγγα τα δυσμικά του πόντου.
[b][u]Le kiosque bleu[/u][/b]
J'aime un kiosque bleu près de la mer.
Autour de ce paisible kiosque du bord de mer
Les midis s'égouttent des grains d'or chaud
Des filets déployés face à des tournesols épanouis.
Au crépuscule, quand sa silhouette s'immerge dans les ombres,
Des enfants aimant la solitude y trouvent refuge,
Sur les reflets marins du couchant
Ils laissent partir en silence des bateaux de papier.
Là, le chèvrefeuille d'antan à la chevelure aux maintes fragrances
Embaumait le bavardage fleuri des dames d'autrefois,
Comme à la douce chaleur des nuits d'août la lune blafarde
Gouttait des filtres d'amour d'une fontaine céleste.
Maintenant, le vieux kiosque à l'exquise frise
Déchiquetée par le dur pic du froid hivernal,
Alors que devient sainte la lumière libertine du jour,
Passe dans la nuit s'emparant du parfum de la subite
Mélancolie des éphèbes silencieux, aimant la solitude,
Qui au crépuscule perdent leurs bateaux de papier, leur âme
Sur les reflets marins du couchant. [/center][/i]