[center][u]Σα ρόδο...[/u]
Σα ρόδο που δεν άνοιξε στο φως η καλλονή του
Τις λίγες μέρες πέρασε και τη κλειστή ζωή του,
Σα ρόδο που δεν άνοιξε στο φως η καλλονή του.
Τώρα κει που΄ναι μη ρωτάς, σμήγει με τ΄όνειρό του,
Ζει, τη ζωή που ζήτησε, βαθιά στον εαυτό του.
Πνεύμα φαιδρό που θενά βρω τ΄ωραίο πρόσωπό σου,
Στο χρυσοφώς μες στην αυγή για στο μικρό λουλούδι,
Που τόσο λίγο χαίρεται και ζει την ομορφιά του.
Μέρες πολλές σε ζήτησαν κι ακόμη να σε ιδούνε,
Τα μάτια και οι στοχασμοί και η θλιφτή ψυχή μας.
Πόσον καιρό τα βήματα στη νύχτα θα χονεύω,
και τ΄αστροφώς περίλυπος θα βλέπω και θα κλαίω.
πόσον καιρό τα βήματα στη νύχτα θα χονεύω,
και τ΄αργυρό το σύννεφο δίπλα στο φεγγαράκι,
και σένα τα ματάκια μου να μη σε δουν λιγάκι.
Τρισάκριβε κι αθώρητε και πολυαγαπημένε,
έλα και πάλι στη ζωή, έλα σε μας και μένε,
τρισάκριβε κι αθώρητε και πολυαγαπημένε,
θλιφτή κι απόξενη ζωή δε θά βρεις σαν και πρώτα,
τώρα το ροδοχάραμα, μηνούν τα πρώτα φώτα.
[/center]