Η λίμνη του Νίκου Καμπά αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του ελληνικού παρνασσισμού και της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής Σχολής.
Η λίμνη
Ήταν προχθές κορίτσια στο χορό
όλα λουλούδια, όλα μυρωδιά,
αχ! τ’ αγαπούσα όλα, και θαρρώ
και γι’ άλλα τόσα μού ’μενε καρδιά.
Το κρίμα μου το λέγω, δεν μπορώ
ατάραχος να δω την ομορφιά.
Αχ! με της λίμνης μοιάζω το νερό
που ό,τι περνά αφήνει ζωγραφιά.
Μ’ αν ζωγραφίζ’ η λίμνη καθετί,
περνάει αυτό κι’ η ζωγραφιά περνά.
Και μοναχά του ουρανού κρατεί
τη ζωγραφιά πιστά, παντοτινά.
Άφησε όλοι να με λεν τρελό
και μη σε μέλλει, αγάπη μου χρυσή.
Αν είμαι λίμνη, μ’ όλες αν γελώ,
ο ουρανός της λίμνης είσ’ εσύ.
Η λίμνη του Νίκου Καμπά αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του ελληνικού παρνασσισμού, τοπική εκδοχή ενός λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού κινήματος που ανπτήχθηκε στη Γαλλία προς τα τέλη του 19ου αιώνα ως αντίδραση στον επικρατούντα – αλλά ήδη σε παρακμή - την εποχή εκείνη ρομαντισμό. Ο Νίκος Καμπάς ήταν μέλος της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής Σχολής ή αλλοιώς λεγομένης Γενιάς του 1880, λόγω του ότι οι πρώτες δημοσιεύσεις εμφανήστηκαν τη χρονιά αυτή.