Επίλογος, ενδεικτικοί στίχοι της ποίησης του Μανώλη Αναγνωστάκη όπου ο θάνατος - πάντα παρών - έχει υπαρξιακό λόγο.
Επίλογος ~ Μανώλης Αναγνωστάκης
Επίλογος
Oι στίχοι αυτοί μπορεί και νά 'ναι οι τελευταίοι
Oι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Aυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Tα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Kαι τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Nα γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.
Επίλογος, στίχοι ενδεικτικοί της ποίησης του Μανώλη Αναγνωστάκη όπου ο θάνατος δίνει πάντα το παρόν. Ο ίδιος, στρατευμένος στο κομμουνιστικό κίνημα, καταδικάσθηκε σε θάνατο κατά τον εμφύλιο το 1949, και απέφυγε την εκτέλεση χάριν της αμνηστίας του 1951. Όμως οι υπαρξιακές αναφορές στο θάνατο, όπως και ολόκληρο το έργο του Αναγνωστάκη καθιστούν πρωτίστως συστράτευση στην υπηρεσία της ποίησης παρά στα ιδεολογικά ιδεώδη του.