Το πέρασμά σου, Κώστα Βάρναλη ποίημα. Ton passage, poème de Kôstas Varnalis.

[i][center] [b][u][center]Το πέρασμά σου[/center][/u][/b]
Στη ζήση αυτή που τη μισούμε,
στη γης αυτή που μας μισεί,
κι όσο να πιούμε δε σε σβηούμε
πόνε πικρέ και πόνε αψύ
που μας κρατάς και σε κρατούμε•

σ’ αυτήν τη μαύρη γης και ζήση,
που περπατούσαμε τυφλά
κι ανθός για μας δεν είχε ανθίσει
κι ούτε σε δέντρον αψηλά
κρυμμένο αηδόνι κελαηδήσει,

ήρθες Εσύ μιαν άγιαν ώρα,
όραμα θείο και ξαφνικό
και γέμισε ήλιο ανθόν, οπώρα
κελαηδισμόν παθητικό
ολ’ η καρδιά μας, ολ’η χώρα.

Αχ! Τόσο λίγο να βαστάξει
Τουτ’η γιορτή κ’ η Πασκαλιά!..
Εφυγες κ’ έχουμε ρημάξει
Ξανά και πάλ’ η Πασκαλιά
Γιατ’ έτσι λίγο να βαστάξει!

[b][u][center]Ton passage[/center][/u][/b]
Dans cette vie que nous haïssons,
Sur cette terre qui nous hait,
Et autant que nous buvions nous ne t'effaçons
Douleur amère, douleur cuisante
Qui nous tient et que nous tenons ;

Sur cette terre noire, et cette vie,
Où nous allions à l'aveuglette
Et sans fleur épanouie pour nous
Et où même à la cime d'un arbre
Un rossignol dissimulé n'a gazouillé,

Tu es venu, Toi, à une heure sacrée
Vision divine et soudaine
Et s'est empli de soleil, floraison, fruits
Chant d'oiseau passionné
Tout notre cœur, tout le pays.

Ah! Qu'elle dure, même peu,
Cette célébration, cette Pâques !
Tu es parti et nous nous sommes dévastés
Encore et à nouveau que la Pâques
Dure encore un peu ! [/center][/i]