[i][center] [b][u][center] Η Βουλγαροπούλα κι ο Κωνσταντης. [/center][/u][/b]
Δεν είναι κρίμα κι άδικο, παράξενο μεγάλο,
να ζέψουνε τον Κωνσταντή με τ’ άγριο το βάλι,
να κουβαλήση μάρμαρα και λιανολιθαρίτσια,
να φκιάση πύργους ξακουστούς, πύργους να κάτση μέσα ;
Τον πήρε το παράπονο και το βαρύ το κλάμα,
κανένας δεν τον άκουσε, κανένας δεν τον είδε.
Bασιλοκόρ’ τον άκουσε από το παραθύρι.
- Σιγά σιγά, μπρε Κωνσταντή, μην αποστάσ’ το βάλι !
- Τι λες, σκύλα βασίλισσα, σκύλα Βουλγαροπούλα ;
Kρίμα δεν εχ’ς τα νιάτα μου, κρίμα την λεβεντιά μου,
μον’ κλαίς τ' αγριοβούβαλο π’ θα πέση να ψοφήση ;
[b][u][center] La jeune Bulgare et Konstantis. [/center][/u][/b]
N'est-ce péché et injustice, grande bizarrerie
Qu'on attelle au même joug Constantin et le buffle non dressé,
Pour charroyer le marbre et les pierres fragmentées,
Pour bâtir des tours renommées, de tours où résider ?
Il est saisi de griefs et de pleurs oppressants,
Personne ne l'entendit, personne ne l'a vu.
Une fille de roi l'a entendu depuis la fenêtre.
- Tout-doux, tout-doux, Constantin, que le buffle ne s'épuise !
-Que dis-tu, chienne de reine, chienne bulgare ?
Tu n'as au dam ma jeunesse, au dam ma vaillance,
Mais pleures le buffle sauvage qui va s'abattre et crever ? [/center][/i]