Ο πόθος, Λαπαθιώτη ποίημα. Désir, poème de Lapathiôtis

[i] [center][b][u]Πόθος[/u][/b]

Βαθύ χινόπωρο γοερό, πόσο καιρό σε καρτερώ,
με τις πλατιές, βαριές σου στάλες
των φύλλων άραχλοι χαμοί, των δειλινών αργοί καημοί,
που με μεθούσατε τις άλλες...

Τα καλοκαίρια μ᾿ έψηναν και τα λιοπύρια τα βαριά,
κι οι ξάστεροι ουρανοί οι γαλάζοι:
απόψε μου ποθει η καρδιά πότε να ῾ρθεί μεσ᾿ τα κλαριά,
ο θείος βοριάς καὶ το χαλάζι!

Τότε, γερτός κι εγώ ξανά, μεσ᾿ τε μουγγά τὰ δειλινά,
θ᾿ αναπολώ γλυκά, -ποιός ξέρει-,
και θα μὲ σφάζει πιό πολύ,σαν ένα μακρινό βιολί,
τὸ περασμένο καλοκαίρι...

[b][u]Désir[/u][/b]

Profond automne dolent, je t'attends de longtemps,
Avec tes grandes et lourdes gouttes
Malheureuses chutes des feuilles, lents chagrins des crépuscules
Qui autrefois m'enivraient …

Les étés m'ont consumé et les accablantes ardeurs solaires,
Et les cieux sereins étoilés :
Ce soir mon cœur souhaite la venue dans les branches
Du divin vent du nord et de la grêle !

Et alors, moi, de nouveau courbé, dans les crépuscules muets,
Je me remémorerai doucement, - qui sait -
Et m'écorcherai encore plus, comme un violon lointain,
L'été passé ...[/center] [/i]