Θάλασσα του πρωϊού, Κ. Καβάφη ποίημα. Mer du matin, poème de K. Kavaphis

[i][center] [b][u]Θάλασσα του πρωϊού[/u][/b]

Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ' εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωϊού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.

Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά
(τα είδ' αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)·
κι όχι κ' εδώ τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.

[b][u]Mer du matin.[/u][/b]

Qu'ici je m'arrête. Et que je regarde un peu, moi aussi, la nature.
De la mer du matin et du ciel sans nuages
Les mauves brillants, et un rivage flavescent, tous
Beaux, amples, lumineux.

Qu'ici je m'arrête. Et que je me leurre en les regardant
(Je les ai vus, pour de vrai, un instant, à mon premier arrêt)
Et non plus, ici aussi, mes illusions,
Mes souvenances, les figurations de la volupté. [/center][/i]