[i][center] [b][u] Εκατό φωνές (7) [/u][/b]
Αγνάντια το παράθυρο˙ στο βάθος
ο ουρανός, όλος ο ουρανός, και τίποτ’ άλλο˙
κι ανάμεσα, ουρανόζωστον ολόκληρο,
ψηλόλιγνο ένα κυπαρίσσι˙ τίποτ’ άλλο.
Και ή ξάστερος ο ουρανός ή μαύρος είναι,
στη χαρά του γλαυκού, στης τρικυμιάς το σάλο,
όμοια και πάντα αργοκυλάει το κυπαρίσσι,
ήσυχο, ωραίο, απελπισμένο. Τίποτ’ άλλο.
Κωστής Παλαμάς
[b][u]Cent voix (7)[/u][/b]
En face, la fenêtre ; au fond
Le ciel, tout le ciel, et rien d'autre ;
Et, entre, tout entouré de ciel,
Haut et svelte un cyprès ; rien d'autre.
Et que le ciel soit étoilé ou qu'il soit assombri,
Dans la joie de l'azur, dans le tumulte de la tempête,
Toujours du même mouvement le cyprès se meut lentement,
Serein, beau, desespéré. Rien d'autre.
Kôstis Palamas [/center][/i]