[i][center] [b][u]Δρόμος χαμένος[/u][/b]
Ξεύρω στα πλάγια του βουνού μιαν όμορφη κοιλάδα,
που δάση πευκοφύτευτα σκορπούν τ' αρώματά τους
κι' απλώνεται στους ήσκιους τους παχειά η πρασινάδα,
σπαρμένη μ' άνθη, κεντητή από τα χρώματα τους.
Αι αύρες παίζουν στες κορφές των δένδρων με γλυκάδα,
βρυσούλες με τα διάφανα αχολογούν νερά τους,
ήλιου αχτίδες δεν χωρούν στων φύλλων την πυκνάδα,
και τα πουλάκια κελαϊδούν γλυκά τον ερωτά τους.
Είδα μονάχα μια φορά τον ζηλευμένο τόπο
με γρηγοράδα στη ζωή χωρίς κανένα κόπο,
σαν είχα μόνον είκοσι χρόνια τρελλά στον ώμο.
Μ' ωδήγησε γλαυκόφθαλμη κι' αγαπητή ξανθούλα,
που μ' άρπαξαν τα κάλλη της για πάντα την καρδούλα.
Χρόνι' από τότε δεν μπορώ μόνος να βρω τον δρόμο.
[b][u]Chemin perdu[/u][/b]
Je connais au flanc du mont une belle vallée
Aux forêts de pins répandant leurs arômes
Où sous les ombrages s'étend une épaisse verdure,
Parsemée de fleurs, brodée de leurs couleurs.
Les vents légers doucement jouent aux cimes des arbres,
Des sources font bruisser leurs eaux diaphanes,
Les rayons du soleil ne percent pas l'épaisseur du feuillage,
Et les oiseaux ramagent doucement leur amour.
Je n'ai vu qu'une seule fois ce lieu recherché
A la vitesse de la vie, sans aucun effort,
Comme si je ne portais que la folie des vingt ans.
Une jeune blonde, aimée, au brillant regard, m'y avait mené,
Dont les charmes ont à jamais ravi mon cœur.
Et des années, depuis lors, je ne puis retrouver ce chemin. [/center][/i]