[i][center] [b][u]Δυο Kαρδιές Hλεκτρισμένες σ' ένα Tραίνο…[/u][/b]
Το πρωί, μέσα στο τραίνο, όπως τη θέση μου
–την ίδια πάντα- παίρνω απέναντί σας,
τ' ωραίο, λιτό κεφάλι μού προσφέρετε
σα φρούτο σε κρυστάλλινη φρουτιέρα...
Μπροστά σας ένα απλό παιδάκι γίνομαι
που, ορθό σε μια προθήκη φωτισμένη,
νιώθει η καρδιά του απόκρυφα να δένεται
μ' ένα λαμπρό, γαλάζιο παιχνιδάκι...
Χρόνια με το ίδιο τραίνο ταξιδεύουμε,
λικνίζοντας τ' απίθανα όνειρά μας:
στο ερωτικό, τ' αμφίβολο ταξίδι μας,
ω, ας μένουμε κι οι δυο μας πάντα ξένοι!
[b][u]Deux coeurs surtendus dans un train ...[/u][/b]
Le matin dans le train, de ma place
Toujours la même – que je prends face à vous,
Vous m'offrez un beau et simple visage
A l'instar d'un fruit dans une coupe de cristal ...
Devant vous je deviens simple enfant
Qui, au vrai et en pleine lumière,
Sent son cœur s'enchasser en cachette
D'un lumineux petit jeu bleu vif ...
Depuis des années nous prenons le même train,
Berçant nos rêves incertains:
Dans notre voyage amoureux, et ambigu,
Oh, restons tous deux étrangersà jamais ! [/center][/i]
[i] A comparer (une fois de plus!) au poème de Pol, chanté par Brassens (Les passantes), à celui d'Ouranis, à celui de Golphis (Περαστικές).
Ah, ces femmes qui passent, même en train ou en métro, quelles inspirations ne laissent-elles aux poètes (et aux non poètes) ... [/i]