[i][center]
[b][u]Το φεγγάρι[/u][/b]
Δε σκέφτηκες ότι μια νύχτα κρυφά
Στις μύτες των ποδιών μου
Πήρα όλα τα οστά μας
Και τα βούτηξα – ας μην το μάθουν σε παρακαλώ
Στο φεγγάρι
Τώρα ας τραγουδήσουμε το φεγγάρι
Κανείς δεν θα μας πει ότι το περιέχουμε σαν έμβρυο
Η γνωστή ιστορία ότι τα έμβρυα μεγαλώνουν
Και στο τέλος αποχωρίζονται απʼτις μητέρες τους
Θα επαναληφθεί κι εδώ
Και τότε μʼέκπληξη οι συγγενείς οι φίλοι κι εμείς οι ίδιοι ακόμα
Θα πηγαίνουμε το φεγγάρι περίπατο
Θα το τραγουδάμε και θα μας τραγουδάει
Θα τοʽχουμε στα χέρια μας
Στο μυαλό μας στη συνήθεια να ξυπνάμε πρωί
Δεν γίνεται λόγος για τη σκέψη
Αυτή ανέκαθεν είναι το φεγγάρι
Και κάτι άλλο
Αν σε ρωτήσουν να τους πεις το μυστικό
Πες τους ένα ψέμα:
Υπάρχει ένα και μοναδικό φεγγάρι
Αυτό που είναι στον ουρανό.
Παπαδίτσας
[b][u]La lune.[/u][/b]
N'as-tu pas réalisé, qu'une nuit, en cachette,
Sur la pointe des pieds,
J'ai pris toutes nos ossements
Et les ai plongés (qu'on ne l'apprenne pas, je vous prie)
Dans la lune ?
Et maintenant, chantons la lune,
Personne ne dira que nous l'avons en nous, comme un embryon.
Il est bien connu que les embryons croissent
Et que, finalement, ils se détachent de leur mère .
Cela va à nouveau se reproduire,
Et alors, surpris, les parents, les amis, nous-mêmes aussi,
Nous mènerons la lune en promenade.
Nous lui chanterons et elle nous chantera.
Nos mains se tiendront.
Dans notre esprit, avec l'habitude de nous éveiller tôt,
Il n'y a pas de raison d'y réfléchir,
La méditation se tient toujours dans la lune.
Et, autre chose,
Si on te demande de dévoiler le secret
Réponds par un mensonge:
Il n'y a qu'une seule, et bien aimée, lune
Celle qui est au ciel.
Papadítsas [/center][/i]