Την ώρα που ο λεβέντης ... Ελύτη ποίημα. A l'heure où le gaillard ... poème d'Elytis

[i][center] [b][u][center]Την ώρα που ο λεβέντης ...[/center][/u][/b]
Την ώρα που ο λεβέντης στον πόλεμο κινούσε
η αγαπημένη του έκλαιγε και τον παρακαλούσε

Μακριά στη μάχη σαν βρεθείς καλέ μου έχε το νου σου
φυλάξου από τη μάνητα κι απ' το σπαθί του εχτρού σου

Μπροστά πολύ μην προχωρείς πίσω μην απομένεις
φωτιά μπροστά πίσω φωτιά καταμεσής να μένεις

Τι οι πρώτοι πάντα είναι γραφτό θερίζονται και πάνε
κι οι πίσω μέσα στο σωρό πέφτουν και ξεψυχάνε

Μονάχα ξέρει ο μεσιανός να τρέξει να πηδήσει
κι αυτός μονάχα σπίτι του μια μέρα θα γυρίσει.

[b][u][center]À l'heure où le gaillard...[/center][/u][/b]
À l'heure où le gaillard partait pour la guerre
Sa bien-aimée pleurait et l'adjurait

Loin, là-bas, quand tu seras au combat, mon bon, ne perd pas la tête,
Et garde toi de la fureur et de l'épée de ton ennemi

Ne va pas trop à l'avant, ne reste pas à l'arrière
Le feu est à l'avant, le feu est à l'arrière, reste entre les deux

Parce que, toujours, ceux de l'avant, c'est écrit, sont fauchés et s'en vont
Et ceux de l'arrière, dans la mêlée, tombent et rendent l'âme

Seul sait, celui qui est entre les deux, où courir où bondir
Et seul celui-ci, un jour, s'en retournera chez lui [/center][/i]