Βράχο βράχο, Χριστοδούλου δίστίχα. De récif en récif, distiques de Christodoulos.

[i][center] [u]Βράχο βράχο τον καημό μου[/u]

Είναι βαριά η μοναξιά είναι πικρά τα βράχια
παράπονο η θάλασσα και μού΄πνηξε τα μάτια .

Βράχο βράχο τον καημό μου τον μετράω και πονώ
είναι το παράπονο μου πότε μάνα θα σε δω ;

Πάρε με θάλασσα πικρή , πάρε με στα φτερά σου
πάρε με στο γαλάζιο σου , στην δροσερή καρδιά σου .

Πάρε με να μην ξανά δω τα βράχια και τον Χάρο
κάνε το κύμα όνειρο και την σιωπή σου φάρο.

Γίνε αστέρι κι ουρανός , γίνε καινούργιος δρόμος
να μην βαδίζω μοναχός , να μην πηγαίνω μόνος .

[u]De récif en récif je mesure mon chagrin[/u] ...

La solitude est lourde et les rochers cruels,
La mer est une plainte et m'a inondé les yeux.

De récif en récif je mesure mon chagrin, et je souffre
Et me plains « Quand, mère, te verrai-je ? »

Prends-moi, mer d'amertume, prends-moi sur tes ailes,
Prends-moi sur ton azur, dans ton cœur de fraîcheur.

Prends-moi, que je ne revoies pas les récifs et la Mort,
Fais, de la vague un rêve, de ton silence un phare.

Deviens étoile et firmament, deviens nouveau parcours,
Que je ne marche seul, chemine en solitaire. [/center][/i]