Το βεγγαλικό. Ελύτη ποίημα

Νυχτώθηκα όπως πάντα
στη σκοτεινή βεράντα
Και διάλεξα εν' αστέρι
το κράτησα στο χέρι
Σε λίγο του 'πα "φύγε"
το φύσηξα και πήγε
Στο αντικρινό μπαλκόνι
οπού καθόταν μόνη
Μελαχρινή κοπέλα
με κάτασπρη κορδέλα

Το πήρε στη ποδιά της
το 'βαλε στα μαλλιά της
Το φόρεσε βραχιόλι
και λαμποκόπησε όλη
Έπειτα ήρθε ο μπάτης
πήρε το κάθισμά της
Τη φύσηξε απ' το πλάϊ
μες στη βραδιά του Μάη
Κι έξαφνα μες στον ουρανό
κάηκε σα βεγγαλικό