Μαρίνα, Ελύτη ποίημα. Marina, poème d'Elytis.

[i][center] [b][u]Μαρίνα[/u][/b]

Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω
λουίζα και βασιλικό
Μαζί μ' αυτά να σε φιλήσω
και τι να πρωτοθυμηθώ

Τη βρύση με τα περιστέρια
των Αρχαγγέλων το σπαθί
Το περιβόλι με τ' αστέρια
και το πηγάδι το βαθύ

Τις νύχτες που σε σεργιανούσα
στην άλλην άκρη τ' ουρανού
Και ν' ανεβαίνεις σε θωρούσα
σαν αδελφή τού Αυγερινού

Μαρίνα πράσινό μου αστέρι
Μαρίνα φως τού Αυγερινού
Μαρίνα μου άγριο περιστέρι
και κρίνο τού καλοκαιριού

[b][u]Marina[/u][/b]

Donne-moi de la menthe à respirer
De la verveine et du basilic
Avec eux que je t'embrasse
Et ai de quoi me souvenir en premier

La fontaine avec les pigeons
L'épée des Archanges
Le jardin clos avec les astres
Et le puits profond

Les nuits où je te menais promener
A l'autre fin-fond du ciel
Et que je te regardais monter
Comme la sœur de l’Étoile de l'aube

Marina mon étoile verdelette
Marina lumière de l’Étoile de l'aube
Marina mon pigeon sauvage
Et lys de l'été. [/center][/i]