[i] [b][u][center]Δώρο ασημένιο ποίημα[/center][/u][/b]
Ξέρω πως είναι τίποτε όλ' αυτά και πως η γλώσσα που μιλώ δεν έχει αλφάβητο
Aφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλλαβική που την αποκρυπτογραφείς μονάχα στους καιρούς της λύπης και της εξορίας
Kι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ' επιστρώσεις διαδοχικές φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή
και δίνεις λόγο
Σ' ένα πλήθος Eξουσίες ξένες μέσω της δικής σου πάντοτε
Όπως γίνεται για τις συμφορές
Όμως ας φανταστούμε σ' ένα παλαιών καιρών αλώνι που μπορεί να 'ναι και σε πολυκατοικία ότι παίζουνε παιδιά και ότι αυτός που χάνει
Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς να πει στους άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια
Oπόταν βρίσκονται στο τέλος όλοι να κρατούν στο χέρι τους ένα μικρό
Δώρο ασημένιο ποίημα.
[b][u][center]Poème d'argent en cadeau[/center][/u][/b]
Je sais que toutes ces choses ne sont rien et que la langue que je parle n'a pas d'alphabet
Puisque le soleil et les vagues sont une inscription syllabique que tu ne décryptes qu'aux époque de tristesse et d'exil
Et la patrie, une fresque murale, aux couches successives, franques et slaves, dont s'il arrive que tu te mettes à les restaurer, tu vas immédiatement en prison et en rend raison
Dans une multitude de Dominations, toujours par le moyen de la tienne
Comme cela se fait pour les désastres
Mais que nous imaginions que, sur une ancienne aire à battre, qui peut se trouver aussi bien dans un immeuble d'habitation, jouent des enfants et que celui qui perd
Doit, selon les règles du jeu, la dire aux autres et donner une vérité
Quand, par hasard, ils se trouvent à la fin, tous, à tenir en leur main
un court
Poème d'argent en cadeau. [/i]