[i][center] [b][u]Ἡ μυγδαλιά[/u][/b]
Ἐκoύνησε τὴν ἀνθισμένη μυγδαλιὰ
μὲ τὰ χεράκια της
κι ἐγέμισε ἀπὸ ἄνθη ἡ πλάτη, ἡ ἀγκαλιὰ
καὶ τὰ μαλλάκια της.
Ἄχ! χιονισμένη σὰν τὴν εἶδα τὴν τρελλὴ
γλυκὰ τὴ φίλησα,
τῆς τίναξα τὰ ἄνθη ἀπ᾿ τὴν κεφαλὴ
κι ἔτσι τῆς μίλησα:
-Τρελλὴ νὰ φέρεις στὰ μαλλιά σου τὴ χιονιὰ
τὶ τόσο βιάζεσαι;
Μόνη της θὲ νὰ ῾ρθεῖ ἡ βαρυχειμωνιά,
δὲν τὸ στοχάζεσαι;
Τοῦ κάκου τότε θὰ θυμᾶσαι τὰ παλιὰ
τὰ παιχνιδάκια σου,
κοντὴ γριούλα μὲ τὰ κάτασπρα μαλλιὰ
καὶ τὰ γυαλάκια σου.
[b][u]L'amandier[/u][/b]
Elle a secoué l'amandier en fleurs
De ses menottes
Et se couvrirent de pétales son dos, sa gorge
Et ses cheveux.
Oh! Quand je la vis enneigée, l'insensée,
Je l'ai doucement embrassée,
J'effeuillai sa tête des fleurs
Et lui dit ceci:
Follette, d'amener la neige à tes cheveux
Que te hâtes-tu?
De lui-même viendra le lourd hiver,
N'y penses-tu?
En vain, tu te souviendras de jadis
Des badinages,
Petite vieille aux cheveux tout blancs
Et aux petits bésicles.
[/center][/i]