[i][center]
[b][u]Τροία[/u][/b]
Πόσοι στο πέλαγος, πόσοι πνιγμένοι
κι όσοι γυρίζοντας θα ναυαγήσουν -
όλοι περίμεναν να σ' αντικρύσουν.
Μονάχα ο θάνατος δεν περιμένει.
Στις αμμουδιές, θυμήσου, οι πεθαμένοι,
καθώς περνάς, γυρεύουν να μιλήσουν.
Κείνα που χτίσαμε θα μας γκρεμίσουν.
Μοιάζει να νίκησαν οι νικημένοι.
Τούτη την άνοιξη, κανείς δεν ξέρει!
Ο ποταμός μου γέμιζε το στόμα
κι ο ήλιος με κρατούσε από το χέρι.
Τ' άλογα γύριζαν χωρίς το σώμα.
'Οταν ξανάρθαμε το καλοκαίρι,
Θε μου, πώς άλλαζαν οι πύργοι χρώμα!
[b][u]Troie[/u][/b]
Combien en mer, combien noyés
Et tous ceux qui au retour vont faire naufrage -
Tous attendaient de te voir.
Seule la mort n'attend pas.
Sur les sables, souviens-t'en, les morts,
A ton passage , demandent à parler.
Ce que nous bâtimes s'effondrera.
Il semble que les vaincus sont devenus vainqueurs.
En ce printemps, nul ne sait !
Le fleuve m'emplissait la bouche
Et le soleil me tenait par la main.
Les chevaux sont revenus sans le corps.
Quand nous sommes revenus l'été
Mon Dieu, comme les tours ont changé de couleur ! [/center][/i]