[i][center] Εκ βαθέων.
Λυπήσου με, Θέ μου, στο δρόμο που πήρα,
Χωρίς, ως το τέλος, να ξέρω το πως,
χωρίς να΄χω μάθει, με μιά τέτοια μοίρα,
ποιό κρίμα με δένει, και ποιός ο σκοπός !
Λυπήσου τα χρόνια που πάνε χαμένα,
προτού η νύχτα πάλι βαριά ν΄απλωθεί,
ζητώντας τους άλλους, ζητώντας και μένα,
ζητώντας εκείνο που δε θα βρεθεί !
Λυπήσου όλα κείνα που πάνε του κάκου,
γιατί έτσι τους είπαν πως είναι γραφτό,
και γίνουνται χώμα, στα βάθη ενός λάκκου
Χωρίς να γυρέψουν το λόγο γι΄αυτό !
Λυπήσου και κείνα, λυπήσου και μένα,
- και μένα, που πάω με καρδιά στοργική,
Ζητώντας μιά λύση, σε πράματα ξένα,
Που δεν έχουν, Θέ μου, καμιά λογική ...
Λιγάκι να κάνω πως κάτι με σέρνει,
Λιγάκι να φέξεις μες στά σκοτεινά,
Κι αμέσως η μοίρα μου το ξαναπέρνει,
Κι αμέσως η νύχτα γυρίςει ξανά ...
Λυπήσου με, Θέ μου, στην απόγνωσή μου
Λυπήσου τη φλόγα που μάταια σκορπώ,
- λυπήσου με μες στην αγανάκτησή μου,
να ζω δίχως λόγο και δίχως σκοπό ...
Ναπολέωντος Λαπαθιώτου
[/center][/i]