[center] [u]Αποβραδινό κουβεντολόγι[/u]
Et puis, l’orgue s’éloigne , et puis, c’est le silence …
Paul Verlaine
[i]Πέρασε δίχως συντροφιά
κ΄η Κυριακή στο σπίτι,
βούλες στους τοίχους έριξε
το δείλι απ΄το φεγγίτη.
Κ΄ήρθε του δρόμου τ΄όργανο
βαθυά πολύ απ΄τα ξένα
να δέσει με την έρημη
καρδιά τα περασμένα,
να κάμει ακόμα πιότερο
καθημερνές τις σχόλες
- και πήρε πόλκες ο άνεμος,
ρομάντσες, βαρκαρόλες.
Μάγια σα να΄ταν του Καιρού,
βγαίναν οι νότες, ίδια
με ξόρκια, με καλέσματα
και μαγικά αντικλείδια.
Ήχος γλυκός κι αγύριστος
- που το σκοπό του χάνω -
τριγύριζε στα τέλια του
και στα κλειδιά του απάνω,
κ΄έλεγε, στ΄άψυχα, τ΄απλά
κι ασάλευτα - αγιασμένα -
γι΄άγραφες λύπες, άγραφες
χαρές και πάθη ξένα ...
Κ΄ύστερα - στάση, κ΄η έρημη
η ψυχή γλυκά εκοιμήθη
σαν να είπε, να είπε, να΄κλαψε,
και σα να προσευχήθη[/i].
[/center]