Φόρουμ
[center] Σερενάτα
Ξύπνησε, περδικόστηθη
και περιστερομάτα,
τ΄αστέρια - ανάθεμά τα -
τα κρύβει η συννεφιά.
Κρέμασε στο παράθυρο
τη μεταξένια σκάλα,
δέσε την στα μεγάλα
και στ΄αργυρά καρφιά.
Το λάφι σου ονειρεύται
και τ΄άσπρο σου γεράκι,
παίζει με τ΄αγεράκι
στο ρέμα η καλαμιά.
Στον πύργο αποκοιμήθηκαν
οι σκλάβες σου κ΄οι σκλάβοι,
δεν θα με καταλάβει
κανένας και καμιά.
Ρίξε τη μεταξόσκαλα
νά΄ρθω στην αγκαλιά σου,
μες στη μοσχοβολιά σου,
κρίνε καμαρωτέ.
Νά΄ρθω να γείρω ολόχαρος
στη μαλακή σου στρώση,
αχ! κι ας μην ξημερώσει
ποτέ, ποτέ, ποτέ!
Iωάννου Πολέμη, 1905.
[/center]