Παραδοσιακό τραγούδι που εκφράζει τον πόνο της Παναγίας όταν μαθαίνει τη σταύρωση του Ιησού. Το τραγουδούν συνήθως οι γυναίκες τη Μεγάλη Παρασκευή καθώς στολίζουν τον Επιτάφιο.
Bien que des nombreuses célébrités aient chanté cette lamentation de la Vierge, c'est une anonyme qui a retenu mon attention par la modestie et la pureté de son interprétation.
Σήμερα μαύρος ουρανός σήμερα μαύρη μέρα,
σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται.
Σήμερα το έβαλαν βουλή οι άνομοι Εβραίοι,
για να σταυρώσουν το Χριστό, τον πάντων Βασιλέα.
Η Παναγιά η Δέσποινα καθόταν μοναχή της,
τη προσευχή της έκαμνε για το μονογενή της.
Φωνή ακούει εξ Ουρανού και απ’ Αρχαγγέλου στόμα:
- Σώνουν κυρά μου οι προσευχές, σώνουν και οι μετάνοιες,
το γιό σου τον επιάσανε και σαν φονιά τον πάνε,
σαν κλέφτη τον δικάζουνε και στον Χαλκιά τον πάνε.
Κι’ η Παναγιά σαν τ’ άκουσε πέφτει λιγοθυμάει,
σταμνιά νερό της χύνουνε, τρία καράτια μόσχο.
Κι’ αφού της ήρθε ο λογισμός, κι’ αφού της ήρθε ο νους της,
ζητεί μαχαίρι να σφαγεί, φωτιά να πάει να πέσει.
Τηράει δεξιά, τηράει ζερβά, κανέναν δεν γνωρίζει,
τηράει και δεξιώτερα βλέπει τον Αϊγιάννη,
- Αϊ Γιάννη μου Αφέντη μου και μαθητή του γιου μου,
μην είδες το παιδάκι μου και σε το δάσκαλό σου;
- Τον βλέπεις Εκείνον τον γυμνόν, τον παραπονεμένον,
οπού φορεί στη κεφαλή στεφάνι αγκαθένιο.
Η Παναγιά Τον σίμωσε και Τον γλυκομιλούσε.
- Δε μου μιλάς παιδάκι μου, δε μου μιλάς παιδί μου;
- Τι να σου πω, Μανούλα μου, τι να σου μολοήσω;
ήτανε θέλημα Θεού, βούληση του Πατέρα.
Mόνο το Μέγα-Σάββατο κοντά στο μεσονύχτι,
όταν λαλήσει ο πετεινός, σημάνουν οι καμπάνες,
κι ανάψουνε στις εκκλησιές ολόχρυσες λαμπάδες,
τότε και συ, Μανούλα μου, να πας να με παντέσχεις.