Οι πόνοι της Παναγίας - Μαρία Παπαγεωργίου

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου,
να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιό νησί του Ωκεανού,
σε ποιάν κορφή ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς
και τ’ άδικο φωνάξεις.
Ξέρω, πως θα ’χεις την καρδιά
τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που μες στα βρόχια της οργής
ταχιά θε να σπαράξεις.

Συ θα ’χεις μάτια γαλανά,
θα ’χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή
κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα
της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες,
δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο,
όχι σκλάβος ή προδότης.

Κι αν κάποτε τα φρένα σου
το Δίκιο φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σού χτυπήσουνε,
παιδάκι μου, να μην τα πεις.

Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή
σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς,
τόσες θα σε σταυρώσουν.